Na podstawie odkryć naukowych o podświadomości przedstawiam zmiany w psychice i mózgu wynikające z mówienia nieprawdy. Dowodzę, że z myślenia jakie jest naturalnym dla naszego mózgu korzysta się do czynienia dobra, a z myślenia opartego na kłamstwie do czynienia zła. Dziobem do fali i na chwałę Boga. „Arka Noego Odnaleziona” – ks. Roman Piwowarczyk (RECENZJA) Jako że jestem synem absolwentki teologii, wydawałoby się iż temat tak bliski dzieciom, ludziom, chrześcijanom w ogóle, jak Arka Noego, będzie mi znany wzdłuż i wszerz. Szczerze mówiąc myślałem tak, do momentu, aż nie zacząłem I wszystko, co podaje do wierzenia jako objawione przez Boga, czerpie z tego jednego depozytu wiary" (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 10). KKK 87 Pamiętając o słowach Chrystusa skierowanych do Apostołów: "Kto was słucha, Mnie słucha" (Łk 10, 16) (Por. Sobór Watykański II, konst. Bóg mógł skierować słowo objawienia do Noego, gdyż ten wykorzystał dziedzictwo wiary swoich przodków w rozwoju swojej wiary i dzięki temu był zdolny do przyjęcia Bożego objawienia. Drugim aktem objawienia Bożego był sam potop (Rdz 7, 10-24), co w następujący sposób przedstawia autor Listu do Hebrajczyków: Odpowiedź. Noe żył w świecie zdeprawowanym niemoralnie i tylko Noe był bogobojnym mężem. Na każdym kroku ludzie czynili tyle zła ,że ich serca i myśli były złe. Noe uniknął takiego skażenia, ponieważ stale myślał o Bogu. Robił wszystko co Bóg wymagał. Zbudował Arkę zgodnie z wytycznymi przez Boga. Gdy budował arkę Vay Tiền Nhanh Chỉ Cần Cmnd. „Tak biegnijcie, aby ją uzyskać” (1 KOR. 9:24). 1, 2. (a) W jaki sposób Paweł starał się zachęcić hebrajskich chrześcijan? (b) Jakiej rady udzielono sługom Bożym? APOSTOŁ Paweł w Liście do Hebrajczyków posłużył się dobitnym obrazem słownym, aby zachęcić współchrześcijan. Przypomniał im, że w wyścigu po życie nie biegną samotnie — że otacza ich „wielki obłok świadków”, którzy już go ukończyli. Pamiętanie o przejawach wiary i niestrudzonych wysiłkach tych wcześniejszych biegaczy mogło pobudzać hebrajskich chrześcijan, by parli naprzód i się nie znużyli. 2 W poprzednim artykule omówiliśmy postępowanie kilku osób należących do tego „obłoku świadków”. Dzięki niezachwianej wierze zdołały one zachować lojalność wobec Boga — niejako dobiec do mety. Wszyscy możemy się od nich czegoś nauczyć. Wspomnieliśmy też, że Paweł skierował do współwyznawców, a więc również do nas, następującą zachętę: „Odłóżmy wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonym nam wyścigu” (Hebr. 12:1). 3. Co chciał uwypuklić apostoł Paweł poprzez nawiązanie do biegaczy startujących w greckich zawodach? 3 Na temat popularnych w starożytności zawodów lekkoatletycznych w Małej encyklopedii kultury antycznej napisano: „Zawodnicy występowali zupełnie nago”*. Biegacze zdejmowali z siebie wszystko, co mogłoby krępować ich ruchy. Chociaż moglibyśmy mieć zastrzeżenia co do ich skromności i przyzwoitości, ścigali się w ten sposób, mając jeden cel — zdobycie nagrody. Paweł chciał uwypuklić, że aby zdobyć nagrodę w biegu po życie, trzeba pozbyć się rzeczy, które w nim przeszkadzają. Była to mądra rada zarówno dla pierwszych chrześcijan, jak i dla nas obecnie. Jakie ciężary bądź brzemiona mogłyby nam przeszkodzić w uzyskaniu nagrody życia? „Odłóżmy wszelki ciężar” 4. Czym byli pochłonięci ludzie w czasach Noego? 4 Paweł radził ‛odłożyć wszelki ciężar’. Dotyczy to wszystkiego, co mogłoby nas dekoncentrować i osłabiać podczas biegu. O jaki ciężar może chodzić? Analizując przykład Noego — na który powołał się Paweł — warto zwrócić uwagę na słowa Jezusa: „Jak działo się za dni Noego, tak też będzie za dni Syna Człowieczego” (Łuk. 17:26). Jezus nie skupiał się tu głównie na mającej nadejść bezprecedensowej zagładzie; nawiązał do sposobu życia ówczesnego społeczeństwa (odczytaj Mateusza 24:37-39). Ludzie w czasach Noego w większości nie byli zainteresowani Bogiem ani tym bardziej nie starali się postępować w sposób godny Jego uznania. Czym byli zaabsorbowani? Niczym nadzwyczajnym — jedzeniem, piciem, zawieraniem związków małżeńskich, czyli zwykłymi sprawami życiowymi. Według Jezusa problem tkwił w tym, że „nie zwrócili na nic uwagi”. 5. Co nam pomoże ukończyć chrześcijański wyścig? 5 Podobnie jak Noe i jego rodzina, każdego dnia mamy wiele zajęć. Musimy zarabiać na utrzymanie oraz dbać o siebie i swoją rodzinę. Może nam to pochłaniać sporą część czasu, energii i środków. Szczególnie w okresie problemów ekonomicznych łatwo byłoby zacząć się zamartwiać o codzienne sprawy. Jako oddani chrześcijanie, mamy także ważne obowiązki teokratyczne. Głosimy, przygotowujemy się do zebrań i na nie uczęszczamy, umacniamy się duchowo poprzez studium osobiste i rodzinne wielbienie Boga. Chociaż Noe musiał się wywiązać z licznych zadań w służbie dla Jehowy, „tak właśnie uczynił”, jak mu polecił Bóg (Rodz. 6:22). Nie ma wątpliwości, że chcąc dobiec do mety w chrześcijańskim wyścigu, powinniśmy ograniczyć do minimum ciężary, które musimy dźwigać, i unikać nakładania na siebie zbytecznych brzemion. 6, 7. Jaką radę Jezusa powinniśmy mieć w pamięci? 6 Co Paweł miał na myśli, mówiąc, abyśmy odłożyli „wszelki ciężar”? Oczywiście nie możemy się całkowicie uwolnić od wszystkich obowiązków. Ale warto mieć w pamięci radę Jezusa: „Nigdy (...) nie zamartwiajcie się i nie mówcie: ‚Co będziemy jeść?’ albo: ‚Co będziemy pić?’, albo: ‚Co na siebie włożymy?’ Bo o wszystko to skwapliwie zabiegają narody. Przecież wasz Ojciec niebiański wie, że wszystkich tych rzeczy potrzebujecie” (Mat. 6:31, 32). Ze słów tych wynika, że nawet tak zwane normalne rzeczy, jak żywność czy odzież, mogą się okazać ciężarem albo przeszkodą, jeżeli nie zajmują w naszym życiu właściwego miejsca. 7 Zwróćmy uwagę na zapewnienie Jezusa: „Wasz Ojciec niebiański wie, że wszystkich tych rzeczy potrzebujecie”. A więc niebiański Ojciec, Jehowa, na pewno zadba o nasze potrzeby. Oczywiście „wszystkie te rzeczy” mogą się różnić od tego, co lubimy albo czego pragniemy. Ale przecież powiedziano nam, byśmy się nie zamartwiali o dobra, o które „skwapliwie zabiegają narody”. Dlaczego? Jezus udzielił słuchaczom następującej rady: „Zwracajcie uwagę na samych siebie, żeby wasze serca nigdy nie stały się ociężałe wskutek przejadania się i nadmiernego picia, i trosk życiowych i żeby ów dzień nagle was nie zaskoczył jak sidło” (Łuk. 21:34, 35). 8. Dlaczego zwłaszcza teraz jest pora, by ‛odłożyć wszelki ciężar’? 8 Linia mety jest tuż przed nami. Jakież by to było smutne, gdybyśmy dali się przytłoczyć niepotrzebnym ciężarom i zwolnili na samym finiszu! Warto więc pamiętać o mądrej radzie apostoła Pawła, który powiedział: „Jest ono źródłem wielkiego zysku — owo zbożne oddanie wraz z poprzestawaniem na tym, co się ma” (1 Tym. 6:6). Jeżeli weźmiemy sobie te słowa do serca, wydatnie zwiększamy swoje szanse na zdobycie nagrody. „Grzech, który nas łatwo omotuje” 9, 10. (a) Do czego odnosi się wyrażenie „grzech, który nas łatwo omotuje”? (b) Jak moglibyśmy dać się omotać? 9 Paweł wspomniał o odłożeniu nie tylko „wszelkiego ciężaru”, ale również „grzechu, który nas łatwo omotuje”. O co mogło mu chodzić? Greckie słowo przetłumaczone na „łatwo omotuje” pojawia się w Biblii tylko raz, właśnie w tym wersecie. Biblista Albert Barnes zauważył: „Biegacz będzie zważał, żeby jego ruchów nie krępował ubiór, który podczas biegu mógłby owijać się mu wokół nóg i przeszkadzać; tym bardziej chrześcijanin powinien odłożyć na bok wszystko, co mogłoby przypominać taką szatę”. Jak chrześcijanin mógłby dać się omotać i osłabnąć w wierze? 10 Wiary nie traci się z dnia na dzień. Jest to proces stopniowy, często nierzucający się w oczy. Wcześniej w swoim liście Paweł ostrzegł przed ‛uniesieniem z prądem’ i przed ‛rozwinięciem się serca niegodziwego, któremu brakuje wiary’ (Hebr. 2:1; 3:12). Kiedy biegacz zaplącze się w część własnej garderoby, jest niemal pewne, że upadnie. Ryzyko takiego omotania wzrasta, jeżeli bagatelizuje on zagrożenie związane z bieganiem w nieodpowiednim stroju. Dlaczego mógłby zignorować niebezpieczeństwo? Na przykład z powodu niedbalstwa, nadmiernej pewności siebie lub zaabsorbowania innymi sprawami. Jaką naukę możemy wyciągnąć z rady Pawła? 11. Przez co moglibyśmy utracić wiarę? 11 Powinniśmy pamiętać, że utrata wiary jest końcowym efektem postępowania przez pewien okres. Nawiązując do wyrażenia „grzech, który nas łatwo omotuje”, inny biblista zauważył, że jest to „grzech, który ma nad nami największą przewagę ze względu na okoliczności, w jakich się znajdujemy, a także nasz stan i towarzystwo”. Innymi słowy, takie czynniki, jak środowisko, nasze słabości i ludzie, z którymi się zadajemy, silnie na nas oddziałują. Mogą doprowadzić do osłabienia wiary, a nawet do jej utraty (Mat. 13:3-9). 12. Jakie przypomnienia powinniśmy brać sobie do serca, aby nie utracić wiary? 12 Od lat klasa niewolnika wiernego i roztropnego przypomina, abyśmy uważali na to, co oglądamy i czego słuchamy, czyli na to, gdzie kierujemy swe serce i myśli. Ostrzega nas, byśmy nie dali się owładnąć pragnieniu gromadzenia pieniędzy i innych dóbr. Moglibyśmy zboczyć z właściwej drogi, omamieni blaskiem i urokiem świeckich rozrywek lub pokusą posiadania coraz to nowych gadżetów. Poważnym błędem byłoby mniemanie, że owe rady są zbyt restrykcyjne lub dotyczą tylko innych i że my sami jesteśmy odporni na takie niebezpieczeństwa. Świat Szatana próbuje nas omotać w misterny, zwodniczy sposób. Niedbalstwo, zbytnia pewność siebie lub zaabsorbowanie innymi sprawami przywiodło niektórych do zguby i również nas może pozbawić nagrody życia (1 Jana 2:15-17). 13. Jak możemy się chronić przed szkodliwymi wpływami? 13 Dzień w dzień stykamy się z ludźmi, którzy propagują cele, wartości i sposób myślenia otaczającego nas świata (odczytaj Efezjan 2:1, 2). Jednak to, w jakim stopniu im ulegamy, zależy przede wszystkim od nas — od tego, jak reagujemy na te naciski. „Powietrze”, o którym pisał Paweł, jest zabójcze. Musimy być czujni, aby go nie wdychać, nie zaczadzić się nim, gdyż wtedy nie ukończylibyśmy wyścigu. Co pomoże nam trzymać się właściwej drogi? Doskonały przykład tego, jak powinniśmy biec, dał nam Jezus (Hebr. 12:2). Wzorem jest też apostoł Paweł, który zaliczył siebie do grona uczestników chrześcijańskiego wyścigu i zachęcił współwyznawców, aby go naśladowali (1 Kor. 11:1; Filip. 3:14). Nagroda — jak ją uzyskać? 14. Jak Paweł zapatrywał się na swój osobisty udział w wyścigu? 14 Co Paweł myślał o swoim osobistym udziale w wyścigu? W końcowych słowach skierowanych do starszych z Efezu powiedział: „Ja jednak bynajmniej nie cenię drogo swej duszy, bylebym tylko dokończył mego biegu oraz usługiwania, które przyjąłem od Pana Jezusa” (Dzieje 20:24). Był gotowy poświęcić wszystko, nawet życie, aby dotrzeć do mety. Cały jego wysiłek i praca związane z rozgłaszaniem dobrej nowiny nic by nie dały, gdyby z jakiegoś powodu nie osiągnął celu. Nie był jednak zbyt pewny siebie i nie myślał, że bez przeszkód zdobędzie nagrodę (odczytaj Filipian 3:12, 13). Dopiero pod koniec życia z przekonaniem powiedział: „Walczyłem w szlachetnej walce, bieg ukończyłem, wiarę zachowałem” (2 Tym. 4:7). 15. W jaki sposób Paweł zachęcał tych, którzy biegli razem z nim? 15 Apostoł Paweł gorąco pragnął, aby także inni chrześcijanie nie odpadli na trasie, lecz dotarli do celu. Na przykład zachęcał braci w Filippi, żeby usilnie zabiegali o swoje wybawienie. Musieli oni trzymać się „mocnym uchwytem słowa życia”. Następnie dodał: „Żebym w dniu Chrystusowym miał powód do radosnego uniesienia, iż nie biegłem na darmo i nie na darmo ciężko pracowałem” (Filip. 2:16). Podobnie dopingował chrześcijan w Koryncie: „Tak biegnijcie, aby ją [nagrodę] uzyskać” (1 Kor. 9:24). 16. Dlaczego powinniśmy koncentrować się na celu — na naszej nagrodzie? 16 Podczas długiego wyścigu, na przykład maratonu, linia mety nie jest widoczna od samego początku. Mimo to na całym dystansie biegacz się na niej skupia. Jego skupienie wzrasta, gdy wie on, że cel jest blisko. Podobnie powinno być w trakcie naszego wyścigu. Cel, czyli nagroda, musi być dla nas realny. To pomoże nam go osiągnąć. 17. Jaki związek istnieje między wiarą a skupianiem się na nagrodzie? 17 Paweł napisał: „Wiara to nacechowane pewnością oczekiwanie rzeczy spodziewanych, oczywisty przejaw rzeczy realnych, choć nie widzianych” (Hebr. 11:1). Abraham i Sara byli gotowi porzucić wygodne życie i stać się „obcymi i tymczasowymi osiedleńcami”. Co im w tym pomogło? „Z dala ujrzeli” spełnienie Bożych obietnic. Mojżesz odrzucił „tymczasową uciechę z grzechu” oraz „skarby Egiptu”. Skąd miał do tego wiarę i siły? „Uważnie wypatrywał wypłacenia nagrody” (Hebr. 11:8-13, 24-26). Rozumiemy więc, dlaczego Paweł poprzedził opis każdej z tych osób wyrażeniem „dzięki wierze”. To właśnie wiara pozwalała im patrzeć poza próby i trudności, z którymi się borykali, i dostrzegać, co Bóg już dla nich robił i co jeszcze miał zrobić. 18. Jakie kroki możemy poczynić, aby ‛odłożyć grzech, który nas łatwo omotuje’? 18 Rozmyślając o wiernych mężczyznach i kobietach wspomnianych w 11 rozdziale Listu do Hebrajczyków i wzorując się na nich, możemy wzmacniać swą wiarę i odrzucać „grzech, który nas łatwo omotuje” (Hebr. 12:1). Ponadto dzięki zgromadzaniu się z ludźmi, którzy pielęgnują podobną wiarę, będziemy mogli ‛zważać jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków’ (Hebr. 10:24). 19. Dlaczego warto skupiać się na nagrodzie? 19 Jesteśmy już na finiszu wyścigu. Praktycznie widzimy linię mety. Dzięki wierze i pomocy od Jehowy każdy z nas zdoła ‛odłożyć wszelki ciężar i grzech, który nas łatwo omotuje’. Naprawdę możemy biec tak, by otrzymać nagrodę — błogosławieństwa obiecane przez naszego Boga i Ojca, Jehowę. [Przypis] Było to obrazą dla Żydów w czasach starożytnych. Według apokryficznej Księgi 2 Machabejskiej propozycja wybudowania gimnazjonu w Jerozolimie, złożona przez odstępczego arcykapłana Jazona, dążącego do hellenizacji narodu, wzbudziła ogromne kontrowersje (2 Mach. 4:7-17). Czy zapamiętałeś? • Z czym się wiąże odłożenie „wszelkiego ciężaru”? • Co mogłoby spowodować, że chrześcijanin utraciłby wiarę? • Dlaczego powinniśmy stale skupiać się na nagrodzie? [Ilustracja na stronie 23] Co mogłoby doprowadzić do osłabnięcia lub całkowitej utraty wiary? „Położyłem przed tobą życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo; wybierz więc życie, abyś mógł pozostać przy życiu” (POWTÓRZONEGO PRAWA 30:19). 1, 2. W jakim sensie Bóg stworzył człowieka na swój obraz? „UCZYŃMY człowieka na nasz obraz, na nasze podobieństwo”. Słowa te, zanotowane w pierwszym rozdziale Biblii, wypowiedział Bóg. Następnie, jak czytamy w Księdze Rodzaju 1:26, 27, „przystąpił do stworzenia człowieka na swój obraz, na obraz Boży go stworzył”. Z tego względu pierwszy człowiek różnił się od wszystkich innych stworzeń na ziemi. Był podobny do swego Stwórcy — potrafił rozumować oraz przejawiać miłość, sprawiedliwość, mądrość i moc. Otrzymał też sumienie, aby mógł podejmować decyzje, które by mu wyszły na dobre i podobały się jego Ojcu (Rzymian 2:15). Adam miał wolną wolę. Jehowa tak ocenił swego ziemskiego syna oraz pozostałe dzieła: „Oto było to bardzo dobre” (Rodzaju 1:31; Psalm 95:6). 2 Jako potomkowie Adama, my również jesteśmy uczynieni na obraz i podobieństwo Boga. Ale czy rzeczywiście możemy decydować o tym, co robimy? Tak, bo chociaż Jehowa zna z góry bieg wydarzeń, to nie ustala wcześniej naszych czynów ani ostatecznego losu. Nie dopuszcza, by życiem jego ziemskich dzieci rządziło przeznaczenie. Aby lepiej zrozumieć, jak odpowiednie korzystanie z wolnej woli pozwala podejmować właściwe decyzje, zobaczmy, czego nas uczą dzieje narodu izraelskiego (Rzymian 15:4). Swoboda wyboru dana Izraelitom 3. Jak brzmiało pierwsze z Dziesięciu Przykazań i jakiego wyboru dokonali wierni Izraelici? 3 Jehowa oświadczył narodowi izraelskiemu: „Jam jest Jehowa, twój Bóg, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, z domu niewolników” (Powtórzonego Prawa 5:6). W roku 1513 Izrael został w cudowny sposób wyzwolony z niewoli egipskiej i dlatego nie miał powodu powątpiewać w te słowa. W pierwszym z Dziesięciu Przykazań Jehowa oznajmił za pośrednictwem swego rzecznika Mojżesza: „Nie wolno ci mieć żadnych innych bogów na przekór mojemu obliczu” (Wyjścia 20:1, 3). Izraelici obrali wtedy posłuszeństwo. Ochoczo postanowili służyć wyłącznie Jehowie (Wyjścia 20:5; Liczb 25:11). 4. (a) Wobec jakiego wyboru Mojżesz postawił Izraelitów? (b) Jakiego wyboru musi dokonać każdy z nas? 4 Jakieś 40 lat później Mojżesz dobitnie uświadomił kolejnemu pokoleniu Izraelitów, że muszą dokonać wyboru: „Powołuję dzisiaj niebiosa i ziemię na świadków przeciwko wam, że położyłem przed tobą życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo; wybierz więc życie, abyś mógł pozostać przy życiu, ty i twoje potomstwo” (Powtórzonego Prawa 30:19). Podobnie i my dzisiaj możemy zdecydować: albo będziemy wiernie służyć Jehowie i dostąpimy życia wiecznego, albo wymówimy Mu posłuszeństwo i poniesiemy związane z tym konsekwencje. Rozważmy przykłady dwóch grup osób, które dokonały skrajnie odmiennych wyborów. 5, 6. Jakiego wyboru dokonał Jozue i jaki był tego wynik? 5 W roku 1473 Jozue wprowadził Izraelitów do Ziemi Obiecanej. Przed śmiercią udzielił swym rodakom dobitnej zachęty: „A jeśli w waszych oczach źle jest służyć Jehowie, to wybierzcie sobie dzisiaj, komu będziecie służyć: czy bogom, którym służyli wasi praojcowie, gdy byli po drugiej stronie Rzeki, czy bogom Amorytów, w których ziemi mieszkacie”. Następnie oświadczył: „Ja i mój dom będziemy służyć Jehowie” (Jozuego 24:15). 6 Wcześniej Jehowa zachęcił Jozuego, żeby był odważny i silny i żeby nie odstępował od Prawa Bożego. Miał je natomiast ‛czytać półgłosem dniem i nocą’ i w ten sposób ‛zapewnić swej drodze powodzenie’ (Jozuego 1:7, 8). I Jozue rzeczywiście się o tym przekonał. Dzięki dokonanemu wyborowi zaznał wielu błogosławieństw. Oświadczył: „Nie zawiodła żadna obietnica ze wszystkich dobrych obietnic, które Jehowa złożył domowi Izraela; wszystkie się spełniły” (Jozuego 21:45). 7. Jakiego wyboru dokonało wielu Izraelitów za dni Izajasza i jakie to przyniosło konsekwencje? 7 Porównajmy z tym sytuację Izraelitów żyjących jakieś 700 lat później. Wielu z nich kultywowało wówczas pogańskie zwyczaje. Na przykład w ostatnim dniu roku zbierali się przy stole zastawionym różnymi smakołykami oraz słodkim winem. Nie chodziło przy tym o zwykłe spotkanie towarzyskie, lecz o ceremonię religijną ku czci dwóch pogańskich bóstw. Prorok Izajasz tak opisał pogląd Boga na ten przejaw niewierności: „Opuszczacie Jehowę, zapominacie o mej świętej górze, zastawiacie stół bóstwu szczęścia i nalewacie zmieszane wino bóstwu przeznaczenia”. Urodzaj uzależniali nie od błogosławieństwa Jehowy, ale od zjednania sobie „bóstwa szczęścia” i „bóstwa przeznaczenia”. Tą buntowniczą i umyślnie obraną postawą jedynie przypieczętowali swój los. Jehowa oświadczył: „Przeznaczę was pod miecz i wy wszyscy pochylicie się, by was pozabijano; bo wołałem, lecz wyście nie odpowiadali, mówiłem, lecz wyście nie słuchali; i czyniliście to, co złe w moich oczach, i wybraliście to, w czym nie miałem upodobania” (Izajasza 65:11, 12). Niemądrym wyborem ściągnęli na siebie zagładę, przed którą „bóstwo szczęścia” ani „bóstwo przeznaczenia” nie zdołało ich uchronić. Jak dokonać właściwego wyboru 8. Co według Powtórzonego Prawa 30:20 wiąże się z dokonaniem właściwego wyboru? 8 Kiedy Mojżesz zachęcał Izraelitów do wybrania życia, wspomniał o trzech krokach, które powinni byli poczynić: mieli ‛miłować Jehowę, swego Boga, słuchać jego głosu i lgnąć do niego’ (Powtórzonego Prawa 30:20). Przeanalizujmy każde z tych wymagań, abyśmy potrafili dokonać właściwego wyboru. 9. Jak możemy okazywać miłość do Jehowy? 9 Mamy miłować Jehowę, naszego Boga. Dobrowolnie postanawiamy służyć Jehowie, ponieważ Go miłujemy. Bierzemy sobie do serca ostrzegawcze przykłady z czasów Izraela i opieramy się wszelkim niemoralnym pokusom oraz wystrzegamy się stylu życia, który mógłby nas pogrążyć w bagnie materializmu (1 Koryntian 10:11; 1 Tymoteusza 6:6-10). Lgniemy do Jehowy i zachowujemy Jego przepisy (Jozuego 23:8; Psalm 119:5, 8). Zanim Izraelici weszli do Ziemi Obiecanej, Mojżesz zachęcił ich: ‛Oto uczyłem was przepisów i sądowniczych rozstrzygnięć, tak jak Jehowa, mój Bóg, mi nakazał, abyście tak postępowali w ziemi, do której się udajecie, żeby ją wziąć w posiadanie. Zachowujcie je więc i spełniajcie, gdyż jest to mądrość wasza i wasze zrozumienie w oczach ludów, które usłyszą wszystkie te przepisy’ (Powtórzonego Prawa 4:5, 6). Właśnie teraz jest pora, byśmy okazywali miłość do Jehowy, przyznając Jego woli pierwsze miejsce w swym życiu. Jeśli tak postąpimy, na pewno zaznamy licznych błogosławieństw (Mateusza 6:33). 10-12. Czego możemy się nauczyć z wydarzeń z czasów Noego? 10 Mamy słuchać głosu Boga. Noe był „głosicielem prawości” (2 Piotra 2:5). Niemal wszyscy ludzie żyjący przed potopem byli pochłonięci swoimi sprawami i ‛nie zwrócili uwagi’ na ostrzeżenia Noego. Jakie to przyniosło konsekwencje? „Przyszedł potop i zmiótł ich wszystkich”. Jezus zapowiedział, że podobnie będzie w dobie obecnej, podczas „obecności Syna Człowieczego”. Wydarzenia z czasów Noego stanowią surową przestrogę dla żyjących dzisiaj ludzi, którzy nie zważają na orędzie Boże (Mateusza 24:39). 11 Kto drwi z ostrzeżeń, które Bóg podaje za pośrednictwem swoich nowożytnych sług, powinien sobie uświadomić skutki ich bagatelizowania. Apostoł Piotr napisał o takich szydercach: „Zgodnie ze swym życzeniem przeoczają fakt, iż od dawna były niebiosa oraz ziemia spoiście wystająca z wody i pośród wody za sprawą Bożego słowa; i przez te rzeczy ówczesny świat uległ zagładzie, gdy został zatopiony wodą. Lecz za sprawą tego samego słowa teraźniejsze niebiosa i ziemia są odłożone dla ognia oraz zachowane na dzień sądu i zagłady ludzi bezbożnych” (2 Piotra 3:3-7). 12 Dla porównania rozważmy, jakiego wyboru dokonał Noe z rodziną. „Dzięki wierze Noe, otrzymawszy Boskie ostrzeżenie przed tym, czego jeszcze nie widziano, okazał zbożną bojaźń i zbudował arkę”. Usłuchał ostrzeżenia i wybawił swych domowników (Hebrajczyków 11:7). Obyśmy bez wahania słuchali orędzia Bożego i posłusznie się do niego stosowali (Jakuba 1:19, 22-25). 13, 14. (a) Dlaczego koniecznie powinniśmy ‛lgnąć do Jehowy’? (b) Jak możemy pozwolić, by Jehowa, nasz Garncarz, nas kształtował? 13 Mamy lgnąć do Jehowy. Jeżeli chcemy ‛wybrać życie i pozostać przy życiu’, musimy nie tylko miłować Jehowę i Go słuchać, ale też ‛lgnąć do Niego’, czyli wytrwale spełniać Jego wolę. Jezus powiedział: „Dzięki swej wytrwałości zyskacie wasze dusze” (Łukasza 21:19). Wybór, jakiego dokonujemy, wyjawia stan naszego serca. W Księdze Przysłów 28:14 czytamy: „Szczęśliwy jest człowiek, który stale odczuwa strach, lecz kto zatwardza swe serce, wpadnie w nieszczęście”. Przekonał się o tym faraon w starożytnym Egipcie. Gdy na jego kraj spadało po kolei dziesięć plag, faraon — zamiast okazać bojaźń przed Bogiem — za każdym razem zatwardzał swe serce. Jehowa nie zmuszał tego dumnego władcy do nieposłuszeństwa; pozwolił mu dokonać wyboru. Mimo to Jehowa spełnił swą wolę, jak to wynika z Jego słów skierowanych do faraona, a zacytowanych później przez apostoła Pawła: „Właśnie dlatego pozwoliłem ci pozostać, aby w związku z tobą pokazać swoją moc i aby moje imię było oznajmiane po całej ziemi” (Rzymian 9:17). 14 Setki lat po wyzwoleniu Izraelitów spod władzy faraona prorok Izajasz oświadczył: „Jehowo, tyś naszym Ojcem. My jesteśmy gliną, a tyś naszym Garncarzem; i wszyscy jesteśmy dziełem twej ręki” (Izajasza 64:8). Gdy studiujemy Słowo Boże i wprowadzamy je w czyn, to pozwalamy, by Jehowa nas kształtował, i stopniowo przyodziewamy nową osobowość. Stajemy się bardziej potulni i podatni na formowanie; dzięki temu łatwiej nam lojalnie trwać przy Jehowie, bo szczerze pragniemy Mu się podobać (Efezjan 4:23, 24; Kolosan 3:8-10). „Będziesz o nich opowiadał” 15. O jakich dwóch warunkach, wspomnianych w Powtórzonego Prawa 4:9, Mojżesz przypomniał Izraelitom? 15 Na krótko przed wkroczeniem narodu izraelskiego do Ziemi Obiecanej Mojżesz powiedział do niego: „Tylko miej się na baczności i pilnie zważaj na swą duszę, żebyś nie zapomniał o rzeczach, które widziały twoje oczy, i żeby one nie odstępowały od twego serca przez wszystkie dni twego życia; i będziesz o nich opowiadał swoim synom i swoim wnukom” (Powtórzonego Prawa 4:9). Aby zaznawać błogosławieństw i dobrobytu w ziemi mającej stać się ich dziedzictwem, Izraelici musieli spełnić dwa warunki postawione przez Jehowę, ich Boga. Mieli stale pamiętać o Jego cudownych czynach, które widzieli, oraz mieli o nich opowiadać przyszłym pokoleniom. Obecnie jako słudzy Jehowy musimy czynić to samo, jeśli chcemy ‛wybrać życie i pozostać przy życiu’. A czego Jehowa dokonał i nadal dokonuje na naszych oczach? 16, 17. (a) Jaki wkład w dzieło głoszenia o Królestwie wnoszą absolwenci Gilead? (b) Podaj przykłady osób o niesłabnącej gorliwości. 16 Z radością obserwujemy, jak Jehowa błogosławi dziełu głoszenia i czynienia uczniów. Odkąd w roku 1943 otwarto Biblijną Szkołę Strażnicy — Gilead, w wielu krajach działalność ta nabrała rozmachu dzięki misjonarzom. Po dziś dzień absolwenci pierwszych klas tej szkoły gorliwie głoszą o Królestwie, i to mimo podeszłego wieku, a niekiedy także ograniczeń fizycznych. Piękny przykład daje Mary Olson, która ukończyła Gilead w roku 1944. Służbę misjonarską pełniła najpierw w Urugwaju, potem w Kolumbii, a obecnie usługuje w Portoryko. Choć trochę jej dokuczają dolegliwości wynikające z wieku, dalej z entuzjazmem uczestniczy w działalności kaznodziejskiej. Zna język hiszpański i każdego tygodnia współpracuje z miejscowymi głosicielami. 17 Na Bahamach wciąż pracuje owdowiała Nancy Porter, która ukończyła Szkołę Gilead w roku 1947. Również ona jest pilnie zajęta głoszeniem. W swym życiorysie napisała: „Szczególnym źródłem radości jest uczenie innych prawdy zawartej w Biblii. Taki uporządkowany program obowiązków duchowych organizuje i stabilizuje moje życie”.* Wspominając minione lata, siostra Porter oraz inni wierni słudzy nie zapominają o tym, czego dokonał Jehowa. A co z nami? Czy dziękujemy Jehowie, że błogosławi dziełu Królestwa na naszym terenie? (Psalm 68:11). 18. Czego możemy się nauczyć z życiorysów misjonarzy? 18 Ogromnie się radujemy z osiągnięć tych długoletnich, wiernych sług Bożych. Z lektury ich życiorysów czerpiemy zachęty, bo widząc, co Jehowa dla nich robi, umacniamy się w postanowieniu służenia Mu. Czy regularnie czytasz takie wzruszające relacje publikowane w czasopiśmie Strażnica i czy nad nimi rozmyślasz? 19. Jak chrześcijańscy rodzice mogą robić dobry użytek z życiorysów zamieszczanych w Strażnicy? 19 Mojżesz przypomniał Izraelitom, że mają pamiętać o wszystkich rzeczach, które Jehowa dla nich uczynił, i że nie powinny one ‛odstąpić od ich serca przez wszystkie dni ich życia’. Następnie dodał: „Będziesz o nich opowiadał swoim synom i swoim wnukom” (Powtórzonego Prawa 4:9). Przeżycia innych mają szczególną wartość. Dorastająca młodzież potrzebuje właściwych wzorców. Samotne siostry mogą się wiele nauczyć z przykładu wiernych starszych chrześcijanek, których życie opisano w Strażnicy. Zarówno bracia, jak i siostry mogą głosić dobrą nowinę w szerszym zakresie, pełniąc służbę na terenie obcojęzycznym w rodzinnym kraju. Chrześcijańscy rodzice, czy z pomocą życiorysów wiernych misjonarzy z Gilead oraz innych osób zachęcacie dzieci, by obrały za cel służbę pełnoczasową? 20. Co musimy robić, by ‛wybrać życie’? 20 Jak więc każdy z nas może ‛wybrać życie’? Musimy korzystać z cudownego daru wolnej woli w sposób świadczący o miłości do Jehowy i zawsze dawać z siebie to, co najlepsze w służbie dla Niego, dopóki pozwala nam ją pełnić. Bo jak oświadczył Mojżesz, Jehowa „jest twoim życiem i długością twoich dni” (Powtórzonego Prawa 30:19, 20). [Przypis] Czy sobie przypominasz? • Czego się nauczyłeś z omówionych tu przykładów skrajnie odmiennych wyborów? • Jakie kroki musimy poczynić, by ‛wybrać życie’? • Z jakich dwóch obowiązków musimy się wywiązać? [Ilustracja na stronie 26] „Położyłem przed tobą życie i śmierć” [Ilustracja na stronie 29] Dzięki usłuchaniu głosu Bożego Noe i jego rodzina zostali wybawieni [Ilustracja na stronie 30] Mary Olson [Ilustracja na stronie 30] Nancy Porter „Nie samym chlebem człowiek żyć będzie, ale każdym słowem pochodzącym z ust Bożych” (Ewangelia wg Mateusza 4:4) Skierowane do nas słowa pochodzące z ust Bożych nie brzmią dokładnie tak samo, jak słowa skierowane do naszego Pana Jezusa i świętych aniołów, ponieważ my jesteśmy z natury dziećmi gniewu, tak jak inni – jesteśmy grzesznikami. Dlatego też Bóg przemawia do nas z właściwego punktu widzenia. I dlatego w naszych doświadczeniach rozumiemy słowa pochodzące z ust Bożych w różnych znaczeniach i w różnych czasach. Słowo Bożej sprawiedliwości Pierwszym słowem, pochodzącym z ust Bożych i skierowanym do nas jest posłannictwo sprawiedliwości, informujące nas, że jesteśmy grzesznikami, niedoskonałymi i bezradnymi, jeśli chodzi o przywrócenie nam Boskiego podobieństwa. To pierwsze słowo pochodzące z ust Bożych i skierowane do nas jest alarmujące. Bóg oświadcza, że z powodu grzechu jesteśmy pod wyrokiem, czyli przekleństwem śmierci – że „dusza, która grzeszy, ta umrze”, a zapłatą za grzech jest śmierć (Ezech. 18:4, 20; Rzym. 3:23; 6:23). Słowo to powiadamia nas, że z natury jesteśmy „dziećmi gniewu, jako i drudzy” (Efez,. 2:2, 3) – obcymi i cudzoziemcami, obcymi wobec Boga i Jego błogosławieństw zastrzeżonych dla tych, którzy Go miłują i są Mu posłuszni, zachowujących tę doskonałość, w jakiej zostali stworzeni. Trzeba usłyszeć Jego głos, trzeba odczuć niepokój i obawę przed karą śmierci, odczuć samotność i zniechęcenie z powodu rozdzielenia z Bogiem oraz wyobcowania się z zasięgu Jego łaskawych postanowień przeznaczonych dla tych, którzy Go miłują i których On miłuje. Taka obawa i przygnębienie są niezbędne, aby dać nam ogólne przygotowanie konieczne do przyjęcia następnego słowa pochodzącego z ust Bożych, a mianowicie, Słowo Bożej litości i pomocy Posłannictwo mówiące, iż Bóg, zachowując absolutną sprawiedliwość i stałą nienaruszalność swego pierwszego słowa i wyroku, jest pomimo wszystko nastawiony przyjacielsko wobec nas – że współczuje nam z powodu naszego upadłego stanu. To słowo nie ma znaczyć, że Boska litość pozwoli nam jako grzesznikom skorzystać z Boskiej łaski obecnej lub przyszłej, ale że Boska litość z góry przewidziała cenę okupu, która spełniając żądania Boskiej sprawiedliwości, pozwoliłaby na uleczenie człowieka ze stanu grzechu i śmierci, przywracając go ponownie do stanu świątobliwości i życia wiecznego – tak jak gdyby nigdy nie zgrzeszył i nie został skazany. To słowo, które pochodzi z ust Bożych, przepowiadając zesłanie błogosławieństwa i sposobności uzdrowienia wszystkich, którzy je przyjmą, było pierwszą następującą wypowiedzią do Abrahama: „I błogosławione będą w tobie i w nasieniu twoim wszystkie narody ziemi …” (1 Moj. 12:3; 22:18; Gal. 3:8). Gdy ta nadzieja poczyna świtać w sercu osoby pokutującej, szukającej życia wiecznego u źródła łaski i prawdy, uszy jej zrozumienia bacznie nasłuchują następnych słów żywota wypowiadanych przez Stwórcę i osoba taka słyszy (Dz. Ap. 10:36) głos Boga opowiadający „pokój przez Jezusa Chrystusa”. Słowo pokoju Bożego z nami Posłannictwo pokoju mówi, iż Bóg już przygotował cenę okupu za grzeszników, że Jezus Chrystus „z łaski Bożej za wszystkich śmierci skosztował”, że „Chrystus umarł za grzechy nasze według Pism” i „wstał z martwych dla usprawiedliwienia naszego” (Żyd. 2:9; 1 Kor. 15:3, 4; Rzym. 4:25). To słowo pochodzące z ust Bożych powiadamia nas, że przez tę transakcję, która została przeprowadzona całkowicie przez Niego, bez naszego udziału lub pomocy, „on był sprawiedliwym i usprawiedliwiającym tego, który jest z wiary Jezusowej” (Rzym. 3:26). O, cóż za radość, jakaż nadzieja życia wstępuje do naszych serc, gdy słyszymy to słowo, pochodzące z ust Bożych! Wołamy wraz z Apostołem: „Jeśli Bóg za nami, któż przeciwko nam?” (Rzym. 8:31). Jeśli Bóg tak umiłował nas, gdy byliśmy grzesznikami, o wiele więcej nas miłuje, odkąd Go szukamy, pragnąc powrócić do społeczności z Nim, i odkąd akceptujemy postanowienia Jego łaski w Jezusie Chrystusie Panu naszym. Tym samym Bóg przemawia słowem łaski i pokoju – odpuszczenia, pojednania, miłosierdzia, miłości i uprzejmości – do tych wszystkich, którzy przyjęli pojednanie, jakie jest w Jezusie Chrystusie, dzięki zasłudze Jego krwi. Przeczytaj więcej o Boskim słowie zapraszającym do synostwa (link do numeru czasopisma Teraźniejsza Prawda w formacie PDF – dalszy ciąg artykułu na stronie 26). Do haseł katechizmowych można przejść przez uaktywnienie odesłania: "Nauka Katechizmu", które znajduje się przy danym haśle indeksu. Upadek aniołów KKK 414 Szatan, czyli diabeł, i inne demony są upadłymi aniołami, którzy w sposób wolny odrzucili służbę Bogu i Jego zamysłowi. Ich wybór przeciw Bogu jest ostateczny. Usiłują oni przyłączyć człowieka do swego buntu przeciw Bogu. KKK 391 Do wyboru nieposłuszeństwa skłonił naszych pierwszych rodziców uwodzicielski głos przeciwstawiający się Bogu (Por. Rdz 3, 1-5). Ten głos przez zazdrość sprowadza na nich śmierć (Por. Mdr 2, 24). Pismo święte i Tradycja Kościoła widzą w tej istocie upadłego anioła, nazywanego Szatanem lub diabłem (Por. J 8, 44; Ap 12, 9). Kościół naucza, że był on najpierw dobrym aniołem stworzonym przez Boga: Diabolus enim et alii daemones a Deo quidem natura creati sunt boni, sed ipsi per se facti sunt mali" – Diabeł bowiem i inne złe duchy zostały stworzone przez Boga jako dobre z natury, ale same uczyniły się złymi" (Sobór Laterański IV (1215): DS 800). KKK 392 Pismo święte mówi o grzechu tych aniołów (Por. 2 P 2, 4). Ich "upadek" polega na wolnym wyborze dokonanym przez te duchy stworzone, które radykalnie i nieodwołalnie odrzuciły Boga i Jego Królestwo. Odbicie tego buntu znajdujemy w słowach kusiciela skierowanych do naszych pierwszych rodziców: "tak jak Bóg będziecie" (Rdz 3, 5). Diabeł "trwa w grzechu od początku" (1 J 3, 8) i jest "ojcem kłamstwa" (J 8, 44). KKK 393 Nieodwołalny charakter wyboru dokonanego przez aniołów, a nie brak nieskończonego miłosierdzia Bożego sprawia, że ich grzech nie może być przebaczony. "Nie ma dla nich skruchy po upadku, jak nie ma skruchy dla ludzi po śmierci" (Św. Jan Damasceński, De fide orthodoxa, II, 4: PG 94, 877 C). KKK 394 Pismo święte potwierdza zgubny wpływ tego, o którym Jezus mówi, że "od początku był on zabójcą" (J 8, 44), a nawet usiłował odwrócić Jezusa od misji powierzonej Mu przez Ojca (Por. Mt 4, 1-11). "Syn Boży objawił się po to, aby zniszczyć dzieła diabła" (1 J 3, 8). Wśród jego dzieł najcięższe w konsekwencjach było kłamliwe uwiedzenie, które doprowadziło człowieka do nieposłuszeństwa Bogu. KKK 395 Moc Szatana nie jest jednak nieskończona. Jest on tylko stworzeniem; jest mocny, ponieważ jest czystym duchem, ale jednak stworzeniem: nie może przeszkodzić w budowaniu Królestwa Bożego. Chociaż Szatan działa w świecie przez nienawiść do Boga i Jego Królestwa w Jezusie Chrystusie, a jego działanie powoduje wielkie szkody – natury duchowej, a pośrednio nawet natury fizycznej – dla każdego człowieka i dla społeczeństwa, działanie to jest dopuszczone przez Opatrzność Bożą, która z mocą i zarazem łagodnością kieruje historią człowieka i świata. Dopuszczenie przez Boga działania Szatana jest wielką tajemnicą, ale "wiemy, że Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra" (Rz 8, 28). Uprawniona obrona zob. Piąte przykazanie Urząd Nauczycielski Kościoła KKK 98 "Kościół w swojej nauce, w swoim życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co wierzy" (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 8). KKK 85 "Zadanie autentycznej interpretacji słowa Bożego, spisanego czy przekazanego przez Tradycję, powierzone zostało samemu tylko żywemu Urzędowi Nauczycielskiemu Kościoła, który autorytatywnie działa w imieniu Jezusa Chrystusa" (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 10). to znaczy biskupom w komunii z następcą Piotra, Biskupem Rzymu. KKK 86 "Urząd ten Nauczycielski nie jest ponad słowem Bożym, lecz jemu służy, nauczając tylko tego, co zostało przekazane. Z rozkazu Bożego i przy pomocy Ducha Świętego słucha on pobożnie słowa Bożego, święcie go strzeże i wiernie wyjaśnia. I wszystko, co podaje do wierzenia jako objawione przez Boga, czerpie z tego jednego depozytu wiary" (Sobór Watykański II, konst. Dei verbum, 10). KKK 87 Pamiętając o słowach Chrystusa skierowanych do Apostołów: "Kto was słucha, Mnie słucha" (Łk 10, 16) (Por. Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 20). wierni z uległością przyjmują nauczanie i wskazania, które są im przekazywane w różnych formach przez ich pasterzy. zob. Nauczanie Kościoła Usprawiedliwienie KKK 1987 Łaska Ducha Świętego ma moc usprawiedliwić nas, to znaczy obmyć nas z naszych grzechów i udzielić nam "sprawiedliwości Bożej przez wiarę w Jezusa Chrystusa" (Rz 3, 22) i przez chrzest (Por. Rz 6, 3-4.: Jeżeli umarliśmy razem z Chrystusem, wierzymy, że z Nim również żyć będziemy, wiedząc, że Chrystus powstawszy z martwych, już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy. Bo to, że umarł, umarł dla grzechu tylko raz, a że żyje, żyje dla Boga. Tak i wy rozumiejcie, że umarliście dla grzechu, żyjecie zaś dla Boga w Chrystusie Jezusie (Rz 6, 8-1 I). KKK 1988 Mocą Ducha Świętego mamy udział w Męce Chrystusa, umierając dla grzechu, i w Jego Zmartwychwstaniu, rodząc się do nowego życia; jesteśmy członkami Jego Ciała, którym jest Kościół (Por. 1 Kor 12. , latoroślami zaszczepionymi na Winnym Krzewie, którym jest On sam (Por. J 15, 1-4.: To przez Ducha mamy udział w Bogu. Przez uczestnictwo w Duchu stajemy się uczestnikami Boskiej natury... Dlatego ci, w których mieszka Duch, są przebóstwieni (Św. Atanazy, Epistulae ad Serapionem, 1, 24: PG 26, 585 B). KKK 1989 Pierwszym dziełem łaski Ducha Świętego jest nawrócenie, które dokonuje usprawiedliwienia zgodnie z zapowiedzią Jezusa na początku Ewangelii: Nawracajcie się, albowiem bliskie jest Królestwo niebieskie" (Mt 4, 17). Człowiek poruszony przez łaskę zwraca się do Boga i odwraca od grzechu, przyjmując w ten sposób przebaczenie i sprawiedliwość z wysoka. "Usprawiedliwienie... jest nie tylko odpuszczeniem grzechów, lecz także uświęceniem i odnowieniem wewnętrznego człowieka" (Sobór Trydencki: DS 1528). KKK 1990 Usprawiedliwienie uwalnia człowieka od grzechu sprzeciwiającego się miłości Bożej i oczyszcza jego serce. Usprawiedliwienie jest wynikiem inicjatywy miłosierdzia Bożego, które ofiaruje przebaczenie. Jedna człowieka z Bogiem. Wyzwala z niewoli grzechu i uzdrawia. KKK 1991 Usprawiedliwienie jest równocześnie przyjęciem sprawiedliwości Bożej przez wiarę w Jezusa Chrystusa. Sprawiedliwość oznacza tu prawość miłości Bożej. Wraz z usprawiedliwieniem zostają rozlane w naszych sercach wiara, nadzieja i miłość; zostaje nam udzielone posłuszeństwo woli Bożej. KKK 1992 Usprawiedliwienie zostało nam wysłużone przez Mękę Chrystusa, który ofiarował się na krzyżu jako żywa, święta i miła Bogu ofiara i którego krew stała się narzędziem przebłagania za grzechy wszystkich ludzi. Usprawiedliwienie zostaje udzielone przez chrzest, sakrament wiary. Upodabnia nas ono do sprawiedliwości Boga, który czyni nas wewnętrznie sprawiedliwymi mocą swojego miłosierdzia. Jego celem jest chwała Boga i Chrystusa oraz dar życia wiecznego (Por. Sobór Trydencki: DS 1529). Ale teraz jawną się stała sprawiedliwość Boża niezależna od Prawa, poświadczona przez Prawo i Proroków. Jest to sprawiedliwość Boża przez wiarę w Jezusa Chrystusa dla wszystkich, którzy wierzą. Bo nie ma tu różnicy: wszyscy bowiem zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej, a dostępują usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie. Jego to ustanowił Bóg narzędziem przebłagania przez wiarę mocą Jego krwi. Chciał przez to okazać, że sprawiedliwość Jego względem grzechów popełnionych dawniej – za dni cierpliwości Bożej – wyrażała się w odpuszczaniu ich po to, by ujawnić w obecnym czasie Jego sprawiedliwość i [aby pokazać], że On sam jest sprawiedliwy i usprawiedliwia każdego, który wierzy w Jezusa (Rz 3, 21-26). KKK 1993 Usprawiedliwienie ustanawia współpracę między łaską Bożą i wolnością człowieka. Jej wyrazem ze strony człowieka jest przyzwolenie wiary na słowo Boże, które wzywa go do nawrócenia, oraz współdziałanie miłości z poruszeniem Ducha Świętego, który go uprzedza i strzeże: Gdy Bóg dotknie serca człowieka oświeceniem Ducha Świętego, człowiek ani nie pozostaje obojętny, bo przyjmuje natchnienie, które mógłby przecież odrzucić, ani sam bez łaski nie może wolną wolą skierować się do sprawiedliwości wobec Niego (Sobór Trydencki: DS 1525). KKK 1994 Usprawiedliwienie jest najdoskonalszym dziełem miłości Bożej objawionej w Jezusie Chrystusie i udzielonej przez Ducha Świętego. Św. Augustyn uważa, że "usprawiedliwienie grzesznika jest większym dziełem aniżeli stworzenie nieba i ziemi", ponieważ "«niebo i ziemia przeminą», zbawienie zaś i sprawiedliwość wybranych, czyli tych, których wybrał, będą trwać wiecznie" (Św. Augustyn, In Evangelium Johannis tractatus, 72, 3). Uważa on nawet, że usprawiedliwienie grzeszników przewyższa stworzenie aniołów w sprawiedliwości, albowiem świadczy o jeszcze większym miłosierdziu. KKK 1995 Duch Święty jest wewnętrznym Nauczycielem. Sprawiając narodziny "człowieka wewnętrznego" (Rz 7, 22; Ef 3, 16), usprawiedliwienie zakłada uświęcenie całego człowieka: Jak oddawaliście członki wasze na służbę nieczystości i nieprawości, pogrążając się w nieprawość, tak teraz wydajcie członki wasze na służbę sprawiedliwości, dla uświęcenia... Teraz zaś, po wyzwoleniu z grzechu i oddaniu się na służbę Bogu, jako owoc zbieracie uświęcenie. A końcem tego – życie wieczne (Rz 6, 19. 22). KKK 1996 Nasze usprawiedliwienie pochodzi z łaski Bożej. Łaska jest przychylnością, darmową pomocą Boga, byśmy odpowiedzieli na Jego wezwanie: stali się dziećmi Bożymi (Por. J 1, 12-18). przybranymi synami (Por. Rz 8, 14-17). uczestnikami natury Bożej (Por. 2 P 1, 3-4. i życia wiecznego (Por. J 17, 3). KKK 2017 Łaska Ducha Świętego udziela nam sprawiedliwości Bożej. Duch Święty, jednocząc nas przez wiarę i chrzest z Męką i Zmartwychwstaniem Chrystusa, czyni nas uczestnikami swojego życia. KKK 2018 Usprawiedliwienie, tak samo jak nawrócenie, ma dwa aspekty. Człowiek poruszony przez łaskę zwraca Si do Boga i odwraca od grzechu, przyjmując w ten sposób przebaczenie i sprawiedliwość z wysoka. KKK 2019 Usprawiedliwienie obejmuje odpuszczenie grzechów, uświęcenie i odnowienie człowieka wewnętrznego. KKK 2020 Usprawiedliwienie zostało nam wysłużone przez mękę Chrystusa. Jest nam ono udzielane przez chrzest. Upodabnia nas do sprawiedliwości Boga, który czyni nas sprawiedliwymi. Jego celem jest chwała Boga i Chrystusa oraz dar życia wiecznego. Jest najdoskonalszym dziełem Bożego miłosierdzia. Ustrój polityczny KKK 1922 Różne ustroje polityczne są uprawnione pod warunkiem, że dążą one do dobra wspólnego. Uświęcająca misja Kościoła Misja uświęcania KKK 893 Biskup jest również "szafarzem łaski najwyższego kapłaństwa" (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 26). w szczególności w Eucharystii, którą ofiaruje sam lub troszczy się o jej ofiarowanie za pośrednictwem prezbiterów, swoich współpracowników. Eucharystia bowiem stanowi centrum życia Kościoła partykularnego. Biskup i prezbiterzy uświęcają Kościół przez swoją modlitwę i pracę, przez posługę słowa i sakramentów. Uświęcają go swoim przykładem "nie jak ci, którzy ciemiężą gminy, ale jako żywe przykłady dla stada" (1 P 5, 3). W ten sposób mogą "razem z powierzoną sobie trzodą osiągnąć życie wieczne" (Sobór Watykański II, konst. Lumen gentium, 26). Uwielbienie Dziękczynienie i uwielbienie Ojca w Eucharystii KKK 1359 Eucharystia, sakrament naszego zbawienia dokonanego przez Chrystusa na krzyżu, jest także ofiarą uwielbienia i dziękczynienia za dzieło stworzenia. W Ofierze eucharystycznej całe stworzenie umiłowane przez Boga zostaje przedstawione Ojcu przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Kościół może przez Chrystusa składać ofiarę uwielbienia i dziękczynienia za wszystko, co Bóg uczynił, a co jest dobre, piękne i sprawiedliwe w stworzeniu i w ludzkości. KKK 1360 Eucharystia jest ofiarą dziękczynienia składaną Ojcu, uwielbieniem, przez które Kościół wyraża Bogu swoją wdzięczność za wszystkie Jego dobrodziejstwa, za wszystko, czego On dokonał przez stworzenie, odkupienie i uświęcenie. Dlatego Eucharystia oznacza przede wszystkim "dziękczynienie". KKK 1361 Eucharystia jest także ofiarą uwielbienia, przez którą Kościół głosi chwałę Boga w imieniu całego stworzenia. Ofiara uwielbienia jest możliwa jedynie przez Chrystusa, który jednoczy wiernych ze swą osobą oraz ze swoim uwielbieniem i wstawiennictwem. W ten sposób ofiara uwielbienia jest składana Ojcu przez Chrystusa i z Chrystusem, by mogła być w Nim przyjęta. Rozdział 19 Atak narodów pod dowództwem Goga kończy się klęską 1. Czy dzisiaj wiadomo, kim jest Gog z Magog, i dzięki czemu odpowiedź na to pytanie przestaje być dla nas tajemnicą? W NASZYM XX wieku narody nie wiedzą, kim jest „Gog z Magog” — jeszcze nie wiedzą. Nie liczą na to, że się dostaną pod jego władzę i że on sprowadzi na nie zagładę. Nawet dla narodów chrześcijaństwa, które mają Pismo Święte, przez długi czas było tajemnicą, kim właściwie jest Gog i gdzie leży jego kraina Magog *. To samo można też powiedzieć o obrzezanych, rodowitych Żydach, którzy oczekują ataku Goga w jakiejś bliżej nieokreślonej przyszłości. W ostatniej księdze natchnionych pism chrześcijańskich występują imiona Goga i Magoga oraz przepowiedziano tam atak, który nastąpi pod nadprzyrodzonym wpływem diabelskim, ale dopiero za tysiąc lat (Apokalipsa 20:7, 8). Jednakże odpowiedź na pytanie, kim jest Gog, którym się dzisiaj żywo interesujemy, przestaje być tajemnicą, gdy się rozważy, co cała Biblia, od Księgi Rodzaju do Apokalipsy (Objawienia), mówi o jego roli za naszego pokolenia. 2. Za czyim pośrednictwem i po zapowiedzi jakiego powrotu Jehowa przedstawia nam tego Goga z Magog? 2 Zalecając nam zachowanie czujności, Jehowa za pośrednictwem swego proroka Ezechiela, przebywającego na zesłaniu w Babilonii, przedstawia nam tego żyjącego dziś Goga. Przepowiedziawszy najpierw, że wierny ostatek zesłanych Żydów powróci do swej ojczyzny na Bliskim Wschodzie, Jehowa natchnął Ezechiela do napisania o tym, co wówczas należało jeszcze do dalekiej przyszłości. 3. Jak Ezechiel miał przemówić do tego Goga, i jak Jehowa ma go wyprowadzić? 3 „Jahwe przemówił do mnie w te słowa: — Synu człowieczy, zwróć swe oblicze na Goga w krainie Magog, naczelnego księcia ludów Meszek i Tubal. Prorokuj przeciw niemu i mów: Tak mówi Pan, Jahwe: Oto Ja jestem przeciw tobie, Gogu, naczelny książę Meszek i Tubal. Zawrócę cię i włożę wędzidło [haki, NW] w twoje szczęki. Wyprowadzę ciebie i całe twoje wojska: konie i rycerzy, wszystkich doskonale uzbrojonych, olbrzymią rzeszę z tarczami i puklerzami, wszystkich władających mieczem. Paras, Kusz i Put będą razem z nimi, uzbrojeni w puklerze i szyszaki. Gomer i wszystkie jego oddziały, Dom Togarma z dalekiej północy i wszystkie jego zastępy, liczne narody będą z tobą.” — Ezechiela 38:1-6, Poz. 4. Z jakiego powodu wśród sprzymierzeńców Goga nie wymieniono Babilonu oraz kiedy i na czyją korzyść Persja utraciła swoją przodującą pozycję w świecie? 4 Dlaczego wśród tych sprzymierzeńców Goga z Magog nie wymieniono Babilonu? Ponieważ atak Goga miał nastąpić po uwolnieniu Żydów, żeby mogli powrócić do swej ojczyzny i odbudować w Jeruzalem świątynię Jehowy, co miało miejsce w roku 539 po zdobyciu Babilonu przez króla Cyrusa Perskiego. Tym samym Babilon przestał być trzecim w dziejach biblijnych mocarstwem światowym i został podporządkowany Persji. Podczas ataku Goga Persja miała się jednak podporządkować dowództwu tego Goga z Magog i zająć pozycję drugorzędną. Zachodzi pytanie: kiedy? Z historii powszechnej wynika, że imperium perskie zostało podbite w roku 331 przez macedońskiego zdobywcę Aleksandra Wielkiego, a nie przez Goga. 5. Które z kolejnych mocarstw światowych dostało się Gogowi, i jakie pytanie nasuwa się co do ósmego mocarstwa światowego? 5 Z kolei mocarstwo greckie zostało w końcu złamane w roku 30 przez cesarstwo rzymskie, a nie przez Goga. W nowszych czasach, w roku 1763 cesarstwo rzymskie ustąpiło miejsca siódmemu, dwuczłonowemu mocarstwu światowemu, Wielkiej Brytanii i Ameryce, a nie Gogowi. W roku 1919 to anglo-amerykańskie dwuczłonowe mocarstwo światowe tak manewrowało, żeby wyłonić ósme mocarstwo światowe, mianowicie Ligę Narodów, której następczynią została w roku 1945 Organizacja Narodów Zjednoczonych. Wśród 138 członków tej organizacji jest też Etiopia i Iran (dawna Persja). Czy w niedalekiej przyszłości Narody Zjednoczone znajdą się pod przewodnictwem Goga? Czy anglo-amerykańskie dwuczłonowe mocarstwo światowe również będzie mu poddane? 6. Dlaczego nie był to przepowiedziany atak Goga z Magog, gdy wojska rzymskie zdobyły Jeruzalem i Judeę około roku 63 6 W roku 63 w rocznicę zdobycia Jeruzalem przez Nabuchodonozora w roku 607 *, żołnierze rzymscy pod dowództwem generała Pompejusza wtargnęli do Jeruzalem, miasta repatriowanych Żydów, które odtąd musiało płacić Rzymowi daninę. W roku 66 Żydzi zbuntowali się przeciw cesarstwu rzymskiemu, szóstemu mocarstwu światowemu w dziejach biblijnych. Gdy w roku 70 armia rzymska przebiła się przez prowincję Judeę na południe i zaatakowała Jeruzalem, nie był to atak Goga z Magog na Żydów, którzy powrócili. Dlaczego nie? Ponieważ ten atak nie został odparty. Rzymianie pod dowództwem generała Tytusa zdobyli i zburzyli Jeruzalem, uprowadzając do niewoli resztkę ocalałych Żydów. Trzy lata później wojska rzymskie zakończyły podbój prowincji Judei, zdobywając na południowo-wschodnim krańcu prowincji ostatni punkt oporu, którym była twierdza Masada, leżąca mniej-więcej pośrodku zachodniego wybrzeża Morza Martwego. — Mateusza 24:15-22; Marka 13:14-20. 7. Jaki okres, według przepowiedni Jezusa, nie miał się skończyć po zburzeniu Jeruzalem w roku 70 i do czego doprowadziły problemy wynikłe z zajęcia Jeruzalem przez Izraelczyków w roku 1967 7 Jeżeli wtedy nie pojawił się jakiś Gog z Magog, wobec tego co było potem? To, co przepowiedział Jezus Chrystus. Przepowiedział zburzenie Jeruzalem, do czego doszło w roku 70 i oświadczył, że Jeruzalem ma być nadal deptane przez narody pogańskie, aż się wypełnią „czasy pogan” czyli „czasy wyznaczone narodom” (Łukasza 21:20-24, NW). Ponieważ owe czasy pogan, które się zaczęły z chwilą zburzenia Jeruzalem przez Babilończyków w roku 607 miały trwać 2520 lat, więc skończyły się gdzieś 4/5 października 1914 roku Jednakże dopiero 34 lata później, w roku 1948, powstało państwo Izrael, a 11 maja 1949 roku przyjęto je do Organizacji Narodów Zjednoczonych. W roku 1967, po sześciodniowej wojnie od 5 do 10 czerwca, Izraelczycy zajęli całe Jeruzalem oraz całe terytorium przylegające do zachodniego brzegu Jordanu. Wynikły z tego problemy, które poróżniły dwa wielkie mocarstwa polityczne leżące na północ i na zachód od Izraela: Związek Radziecki i Stany Zjednoczone. 8. Kiedy powstał zbór Izraela duchowego, i wobec tego który Izrael — rodowity czy duchowy — ma być zaatakowany przez Goga z Magog? 8 Podczas święta Pięćdziesiątnicy (6 Siwan) w roku 33 powstał pokojowy „Izrael Boży”, Izrael duchowy, reprezentowany przez zbór chrześcijański, do którego należało dwunastu apostołów Jezusa Chrystusa (Galatów 6:16; Dzieje Apostolskie 2:1-43). Do dnia dzisiejszego obrzezani, rodowici Żydzi w państwie Izrael i poza jego granicami nie mieli i nie mają nic wspólnego z chrześcijańskim „Izraelem Bożym”, Izraelem duchowym. Dlatego Żydzi — w jaskrawym przeciwieństwie do współczesnego, namaszczonego duchem ostatka Izraela duchowego — nie występują przed całym światem jako chrześcijańscy świadkowie Jehowy. Wobec tego w związku z którym „Izraelem” Suwerenny Pan wszechświata zmusi wszystkie narody do ‚poznania, że On jest Jehową’? Na którym „Izraelu” ma się spełnić dane za pośrednictwem Ezechiela proroctwo Jehowy o ataku Goga z Magog? Właśnie na przywróconym ostatku duchowego „Izraela Bożego”. WSPÓŁCZESNY GOG UJAWNIONY 9. Kto zatem jest tym Gogiem z Magog i dlaczego? 9 Jehowa prowadzi Goga z Magog przeciw ostatkowi Izraela duchowego, jak gdyby ciągnął go hakami za szczęki. Z tego wynika, że Jehowa pojmał Goga z Magog i oprowadza go według swej woli. Ponieważ namaszczony ostatek Izraelitów duchowych rozprzestrzenił się po całej ziemi, więc ten Gog nie może być jakimś określonym narodem ani przywódcą żadnego narodu. Ten „naczelny książę”, jak nazwano Goga, sprawuje władzę nad wszystkimi narodami tego świata, bez względu na to, czy są członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych, czy nie. Jezus Chrystus nazwał go „władcą tego świata” (Jana 12:31; 14:30; 16:11). A w Apokalipsie 12:9 nazwano go ‚wielkim Smokiem, Wężem starodawnym, który się zwie diabeł i szatan, zwodzącym całą zamieszkałą ziemię’. Gdy Jezus Chrystus przebywał na ziemi, Diabeł, ten kusiciel, rościł sobie w jego obecności prawo do „wszystkich królestw świata” i Jezus nie zaprzeczył temu. — Łukasza 4:5-7. 10, 11. Kiedy Jehowa włożył symboliczne „haki” w szczęki Goga, żeby go poprowadzić, i co oznajmił donośny głos w niebie po zakończeniu tam wojny? 10 Kiedy Jehowa włożył symboliczne „haki” w szczęki tego współczesnego Goga, żeby jak jeńca poprowadzić go ku zagładzie? Po zakończeniu czasów pogan w roku 1914 oraz po wyrzuceniu z nieba Szatana Diabła wraz z jego demonicznymi aniołami i strąceniu ich na naszą ziemię. Przy końcu czasów pogan w roku 1914 narodziło się mesjańskie Królestwo Boże, jak to jest opisane w Apokalipsie 12:1-5. Wtedy „wybuchła wojna w niebie” między siłami zbrojnymi nowo narodzonego Królestwa a siłami zbrojnymi Szatana Diabła. Szatan poniósł klęskę i został wyrzucony ze świętych niebios, tak iż nie ma już do nich żadnego dostępu, a jego wpływ i wpływ jego demonów został ograniczony do ziemi (Objawienie 12:7-9, NW). Po tym zwycięstwie odniesionym przez mesjańskie Królestwo Boże w niebie dał się słyszeć donośny głos mówiący: 11 „Teraz nastało zbawienie, potęga i królowanie Boga naszego i władza Jego Pomazańca, bo oskarżyciel braci naszych został strącony, ten, co dniem i nocą oskarża ich przed Bogiem naszym. A oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa i nie umiłowali dusz swych — aż do śmierci [nawet w obliczu śmierci, NW]. Dlatego radujcie się, niebiosa i ich mieszkańcy! Biada ziemi i biada morzu — bo zstąpił na was diabeł, pałając wielkim gniewem, świadom, że mało ma czasu”. — Apokalipsa 12:10-12. 12. Kto więc jest rzeczywistym Gogiem, i co jest krainą Magog? 12 A zatem rzeczywistym Gogiem z Magog spełniającym proroctwo Ezechiela, jest Szatan Diabeł po wyrzuceniu go z nieba, a krainą Magog jest jego miejsce pobytu w obrębie ziemi, do którego został ograniczony jego wpływ i którego nie wolno mu ani też nie jest w stanie opuścić, żeby ponownie dostać się do nieba. Miejsce to jest odosobnione, ciemne i słabo zaludnione jak „najodleglejsze strony północy”. — Ezechiela 38:6, NW. 13. Jak według Apokalipsy 12:13-17 miał się zachować współczesny Gog z Magog po wyrzuceniu go z nieba? 13 Jak ten Gog z Magog miał się zachowywać po wyrugowaniu go z nieba, co rzeczywiście nastąpiło po narodzinach Królestwa w roku 1914? W Apokalipsie 12:13-17 czytamy: „A kiedy ujrzał Smok, że został strącony na ziemię, począł ścigać [prześladować, NW] Niewiastę [niebiańską organizację Jehowy], która porodziła mężczyznę [mesjańskie Królestwo Boże]. (...) I rozgniewał się Smok na Niewiastę, i odszedł rozpocząć walkę z resztą jej potomstwa, z tymi, co strzegą przykazań Boga i mają świadectwo Jezusa.” 14. Wobec członków którego Izraela Gog z Magog miał zająć wrogą postawę, i co Jehowa uczynił, żeby ich doprowadzić do obecnego stanu? 14 Z tego proroczego widzenia jasno wynika, że Gog z Magog miał zająć wrogą postawę wobec członków ostatka Izraelitów duchowych, ponieważ oni „przestrzegają przykazań Bożych i zajmują się dziełem dawania świadectwa o Jezusie” (NW) jako Królu, wyniesionym na tron niebiański w roku 1914 Gdy ten współczesny Gog z Magog został pojmany w celu założenia mu „haków” w szczęki, wierny ostatek Izraelitów duchowych został w roku 1919 wyzwolony z Babilonu Wielkiego, żeby mógł odzyskać na ziemi przysługujący mu stan duchowy. Właśnie ów stan, dzięki Jehowie, stał się pod względem duchowym „jak ogród Eden”. — Ezechiela 36:35. WYZWANIE DO ATAKU 15. Jakimi słowami Jehowa wzywa Goga, żeby się przygotował do ataku, i do jakiej wojny prowadzą te przygotowania? 15 W Joela 4(3):9-17 * skierowano do wrogów ludu Jehowy wezwanie, żeby wyruszyli na wojnę z tym ludem. Przypomnijmy to sobie, czytając wyzwanie rzucone przez Jehowę pojmanemu Gogowi z Magog, żeby się przygotował do napaści na ostatek Izraelitów duchowych, i oddanych Bogu, podobnych owcom „cudzoziemców”, którzy się przyłączyli do członków ostatka w ich raju duchowym: „Bądź gotowy i ze swej strony poczyń przygotowania, ty z całym twym zgromadzeniem tych, którzy się zgromadzili przy tobie, i masz być ich strażą” (Ezechiela 38:7, NW). W ten sposób Jehowa nakazuje Gogowi z Magog, żeby był głównodowodzącym albo „strażą” wszystkich narodów i ludów, które Gog zwołuje do zbliżającego się ataku na chrześcijańskich świadków Jehowy. Celem tych przygotowań nie jest rozpętanie trzeciej wojny światowej, która byłaby prowadzona z użyciem bomb atomowych i rakiet, tylko podjęcie stanowczych kroków, żeby zetrzeć z powierzchni ziemi duchowego „Izraela Bożego”. 16. Ile czasu miało upłynąć od otrzymania przez Ezechiela proroctwa o Gogu do spełnienia się go, i przeciw jakiej krainie miał Gog nadciągnąć? 16 Z dalszych słów Jehowy skierowanych do Goga wynika, że od chwili dania tego proroctwa Ezechielowi do spełniania się go miało upłynąć dużo czasu: „Po wielu dniach zwrócisz na siebie uwagę. Przy końcu lat przyjdziesz do krainy ludu przywróconego od miecza, zebranego spośród licznych ludów, na góry Izraela, które bywały stale pustoszone; do krainy wyłonionej z ludów, w której mieszkają bezpiecznie. I będziesz zmuszony wystąpić. Nadciągniesz jak burza. Staniesz się jak chmury, żeby pokryć kraj, ty i wszystkie twoje zgraje i liczne ludy z tobą.” — Ezechiela 38:8, 9, NW. 17. Dlaczego dzisiaj niewątpliwie żyjemy „przy końcu lat”, o którym jest mowa w tym proroctwie? 17 Ponieważ „czas końca” tego niegodziwego systemu rzeczy rozpoczął się po upływie „czasów pogan” w roku 1914 więc dzisiaj, z górą pół wieku później, niewątpliwie żyjemy „przy końcu lat”. Gog z Magog również musi wiedzieć, że już niedługo potrwa „mało czasu”, który został mu wyznaczony po wyrzuceniu go z nieba. 18. Jak zostali zachowani od „miecza” członkowie ludu, który ma być zaatakowany, z jakich ludów zostali zebrani, i jak mieszkają w stanie zapewnionym im przez Boga? 18 Wkrótce więc Jehowa ma skierować uwagę na Goga, zawrócić go wraz z jego ogromnie zmilitaryzowanymi siłami i sprowadzić na nich zgubę. Zdezorientowany zastosowanym przez Jehowę fortelem Gog z Magog zostanie doprowadzony do wystąpienia przeciw duchowemu stanowi duchowego „Izraela Bożego”. Mieszkają tam członkowie ostatka Izraelitów duchowych, którzy ocaleli od „miecza” pierwszej wojny światowej i związanych z nią prześladowań. Zostali wyzwoleni i zebrani z „wielu ludów”, które wchodzą w skład Babilonu Wielkiego, światowego imperium religii fałszywej. W tym zapewnionym im przez Boga stanie od roku 1919 żyją w pokoju i „bezpiecznie” pod ochroną Jehowy, zachowując chrześcijańską neutralność wobec wojen światowych. 19. Czy ten, którego nazwano „sługą moim Dawidem”, panował nad Żydami po ich powrocie do kraju w roku 537 i co w związku z tym można powiedzieć o przywróconym ostatku dzisiejszego Izraela duchowego? 19 Nie wspomniano tutaj, że ten, którego Jehowa nazywa ‚sługą moim, Dawidem’, panuje nad nimi jako Król-Pasterz. Ale tak należy to rozumieć, skoro Jehowa obiecał, że po przywróceniu ich z Babilonu do odpowiedniego stanu ten mesjański potomek Dawida będzie ich Królem i Pasterzem (Ezechiela 34:23, 24; 37:22-25). Gdy żydowski ostatek starożytnego Izraela wyszedł z Babilonu i powrócił do Judei, nie panował nad nim żaden potomek z królewskiego rodu Dawida. Natomiast po skończeniu się czasów pogan w roku 1914 członkowie ostatka Izraela duchowego mają nad sobą mesjańskiego potomka króla Dawida, Jezusa Chrystusa, który panuje nad nimi z „Jeruzalem niebiańskiego”. On jest ich sprawującym rządy Pasterzem, co im zapewnia bezpieczeństwo duchowe. 20. Jak wysoko Gog chciałby wniknąć w szeregi ludu Jehowy, i pod jakim względem jego wojownicze zgromadzenie stanie się podobne do chmur pokrywających kraj? 20 Gog z Magog chciałby się wedrzeć w szeregi przywróconego ludu Jehowy i dostać się na jak najwyższe stanowisko, nawet „na góry izraelskie”, a może „na górę Syjon”, siedzibę rządu, żeby sobie zapewnić powodzenie. Dlatego przyjdzie z „olbrzymią rzeszą” ludzi wojowniczo usposobionych, którą zdoła powołać, z ogromnymi ‚zastępami i licznymi narodami’. Tłumy agresywnych wojsk Goga rozleją się po ziemi „jak chmury, żeby pokryć kraj” swym cieniem, zaciemniając jej powierzchnię swoją obecnością. Jest to ostrzeżenie dla ostatka Izraela duchowego oraz dla jego oddanych Bogu współpracowników przyrównanych do owiec. Niech nie będą zaskoczeni, gdy stanie przeciwko nim cały świat ludzki podporządkowany Szatanowi Diabłu. Niech nie wpadają w zdumienie nawet wtedy, gdyby na całym świecie zapanowała dyktatura wojskowa. 21. Jakie pobudki, którymi Gog kieruje się w swym sercu, skłonią go do ataku, i jak opisano sytuację zaatakowanych? 21 Jehowa mówi dalej do Goga, odsłaniając przez to swemu ludowi, który ma się stać celem przyszłego ataku, jakimi pobudkami kieruje się w swym sercu Gog z Magog: „Tak mówi Pan, Jahwe: Stanie się, że w owym dniu zrodzą się myśli w twoim sercu, obmyślisz złośliwy plan i powiesz: Wyruszę przeciw krajowi o otwartych osiedlach, wtargnę do spokojnych ludzi, gdzie wszyscy przebywają bezpiecznie, mieszkają bez murów i zamków i nie mają bram. Uderzę, aby zebrać łupy i zagarnąć zdobycz, by swą rękę wyciągnąć przeciw znów zamieszkałym ruinom, przeciw narodowi zebranemu spośród ludów, który nabył sobie dobytek i dobra, a który mieszka w środku ziemi.” — Ezechiela 38:10-12, Poz. CEL ATAKU GOGA 22. Jak się przejawia ufność ostatka Izraela duchowego, że Jehowa stanie w jego obronie, i dlaczego nasuwa się pytanie, czy ktoś mógłby go ograbić? 22 Ostatek Izraela duchowego oraz jego oddani współmieszkańcy pokładają ufność w swoim Bogu Jehowie, że stanie w ich obronie. Dlatego nie zaopatrują się w śmiercionośną broń i nie uczestniczą w skrajnych przygotowaniach wojennych czynionych przez narody w obecnej erze przemocy i międzynarodowej anarchii. Wygląda na to, jakoby tak dalece byli pozbawieni wpływu politycznego, tak nieobwarowani i bezbronni wobec napaści, że to wprost niewoli Goga do zaatakowania ich. Ale jakim sposobem Gog miałby „zebrać łupy” i „zagarnąć zdobycz” wśród tych Izraelitów duchowych oraz ich współtowarzyszy? Czyż nie są na ogół ludźmi niezamożnymi, którzy nie posiadają zbyt wiele dóbr tego świata? (Jakuba 2:5; 1 Koryntian 1:27-29). Gog i jego hordy nie pożądają ich usposobienia duchowego, chociaż chętnie by je zniszczyli, bo w nim tkwi niezwyciężona siła Izraelitów duchowych. Jednakże ci nieuzbrojeni, nie wyrządzający nikomu krzywdy chrześcijańscy świadkowie Jehowy oddziaływają na rzecz mesjańskiego Królestwa Jehowy. Bezustannie dbają przede wszystkim o dobro spraw tego Królestwa i nie przestają głosić o nim po całym świecie, odnosząc sukcesy w zgromadzaniu ludzi wszystkich ras i narodowości po stronie tego Królestwa. Oni zawiadują sprawami Królestwa! 23. Dlaczego „sprawy Królestwa” są narażone na splądrowanie, i kto na ziemi dostrzega cel ataku Goga? 23 Och, te sprawy Królestwa! Nie pokrywają się one z układanymi przez narody Szatana planami panowania nad światem. Właśnie to chciałby złupić i zagarnąć Gog i jego hordy. Ludy świata dostrzegają ambitny cel Goga dążącego do usunięcia z drogi wszystkich, którzy nie popierają panowania nad światem podporządkowanych mu narodów. Jehowa wskazuje na ten fakt, mówiąc o Gogu maszerującym do bitwy: „Szeba i Dedan, i kupcy z Tarszisz, wszystkie jego grzywiaste młode lwy będą mówić do ciebie: ‚Czy przychodzisz po wielki łup? Czy zebrałeś swoje zgromadzenie, żeby wiele splądrować, aby wynieść srebro i złoto, wziąć bogactwa i posiadłości, zdobyć bardzo wielki łup?’” (Ezechiela 38:13, NW). Ludy usposobione materialistycznie na wzór starożytnych ludów Szeby, Dedanu oraz kupców z Tarszisz, a także zuchwali, nieustraszeni przywódcy tych ludów, przypominający „grzywiaste młode lwy” dostrzegają egoistyczny cel Goga. Chodzi mu o obrabowanie tych usposobionych duchowo Izraelitów ze spraw i „owoców” mesjańskiego Królestwa Bożego i o doprowadzenie w ten sposób owych zwolenników powszechnej suwerenności Jehowy do zguby. 24. Pod jakim względem ostatek Izraela duchowego, mówiąc obrazowo, mieszka w środku względnie w pępku ziemi? 24 Mówiąc obrazowo, członkowie wiernego ostatka Izraela duchowego mieszkają w swym duchowym stanie „w środku [po hebrajsku: pępku] ziemi” (Ezechiela 38:12). Zajmują chrześcijańskie, neutralne stanowisko wobec wszelkich konfliktów politycznych i militarnych między otaczającymi ich narodami. Są głównym celem. Na nich skupia się cała wrogość Goga, są jej głównym obiektem. Do samego końca pozostaną lojalnymi ambasadorami i wysłannikami ustanowionego Królestwa Bożego poddanego władzy Jezusa Chrystusa (2 Koryntian 5:20). Gdy wszystkie inne sprawy religijne wokół nich zostaną już unicestwione, ostoją się jako jedyni, niezwyciężeni, żyjący wyznawcy prawdziwej religii Bożej. 25. Po zagładzie czego Gog podejmie działanie przeciw ostatkowi Izraela duchowego, i dlaczego? 25 W nadchodzącym „wielkim ucisku” chrześcijaństwo jako pozaobrazowe niewierne Jeruzalem ulegnie zagładzie; cały Babilon Wielki zostanie zniszczony przez siły zbrojne ósmego mocarstwa światowego (Łukasza 21:20; Mateusza 24:15-22). Jednakże przeżyją ten ucisk wierni członkowie ostatka Izraela duchowego oraz ich oddani Bogu współtowarzysze (Apokalipsa 17:1-11, 15-18). I właśnie w tym momencie wkroczy Gog z Magog, spełniając proroctwo Ezechielowe. Ostatek Izraela duchowego będzie ostatnią twierdzą religijną, która pozostanie do pokonania i splądrowania. Będzie „środkiem” ziemskich problemów Goga. 26. W jaki sposób akurat na taką sytuację Jehowa zachował Goga, tak jak faraona w starożytnym Egipcie? 26 Wszechmocny Bóg, Suwerenny Pan, zachował Goga z Magog właśnie na taką sytuację. Podobnie jak faraona podczas wyjścia Izraelitów z Egiptu za czasów Mojżesza, tak też Szatana Diabła, który teraz obejmuje rolę Goga z Magog, Jehowa pozostawił przy życiu do dnia dzisiejszego w określonym celu. W jakim celu? Żeby wykazać na tym Gogu z Magog swą niezwyciężoną moc i żeby w związku ze swoim odwiecznym wrogiem uświęcić w ten sposób siebie jako Najświętszego (Księga Wyjścia 9:16; Rzymian 9:17). Jehowa uwypuklił to swoje niezmienne zamierzenie, mówiąc dalej do Ezechiela: 27. Jak Jehowa w dalszych słowach skierowanych do Goga podkreśla to swoje niezmienne zamierzenie? 27 „Dlatego prorokuj, synu człowieczy, i mów do Goga: Tak mówi Jahwe Pan: Czy nie tak będzie, że gdy lud mój izraelski mieszkać będzie bezpiecznie, wybierzesz się w drogę [będziesz o tym wiedział, NW] i przyjdziesz ze swej siedziby, z najdalszej północy, ty i liczne ludy wraz z tobą, wszyscy na koniach, wielki zastęp, potężne wojsko? I nadciągniesz przeciwko memu ludowi, Izraelowi, jak chmura, by pokryć kraj. Przy końcu dni to się stanie, wtedy sprowadzę ciebie do kraju mojego po to, by poznały Mnie pogańskie ludy [narody, NW], gdy na twoim przykładzie, Gogu, okażę swoją świętość przed ich oczami.” — Ezechiela 38:14-16. 28. Dlaczego Gog będzie wtedy wiedział, że Izraelici duchowi ‚mieszkają bezpiecznie’, i dlaczego będzie to jakby przynętą dla Goga? 28 Nadciągający „wielki ucisk” obejmie swym zasięgiem cały światowy system rzeczy. Gdy chrześcijaństwo i resztę Babilonu Wielkiego dosięgnie zagłada, a wierny ostatek Izraela duchowego dzięki ochronie Jehowy pozostanie przy życiu w swym stanie duchowym, wtedy Gog z Magog rzeczywiście będzie wiedział, że ci Izraelici duchowi ‚mieszkają bezpiecznie’. Lud ten zaznaje dobrobytu duchowego i jako jedyny na ziemi opowiada się za mesjańskim Królestwem Jehowy; dlatego będzie stanowił dla Goga i dla podporządkowanych mu narodów ziemskich naprawdę cenną zdobycz, którą należałoby pochwycić i wystawić na pokaz jako trofeum zdobyte na wojnie z Jehową. Zdobycz ta powinna być łatwa. Dlaczego? Ponieważ ci Izraelici duchowi, sądząc z pozoru, są całkiem bezbronni, bezradni i jakże nieliczni w porównaniu z ogromną potęgą wojskową Goga, która mknie jak na koniach; ze zwartymi szeregami jego armii, która idzie „jak chmura, by pokryć kraj”. W ten sposób, jakby za pomocą przynęty, Jehowa ciągnie za haki tkwiące w szczękach pochwyconego Goga z Magog i manewruje nim, aby ‚sprowadzić go do kraju swojego’. 29. Na co wskazuje zwrot „przy końcu dni”, jeśli chodzi o czas ataku Goga, i jak się wtedy zachowają narody pozbawione swych tradycyjnych religii? 29 Ponieważ atak Goga ma nastąpić „przy końcu dni”, więc dojdzie do niego w końcowym okresie „czasu końca”, w końcowej fazie „wielkiego ucisku”, gdy Izraelici duchowi nadal będą ‚mieszkać bezpiecznie’ już po zniszczeniu chrześcijaństwa i całej reszty Babilonu Wielkiego przez siły antyreligijne. Kiedy wyrok Jehowy zostanie w ten sposób wykonany na całym Babilonie Wielkim, pozostaną jeszcze zmilitaryzowane narody pod wodzą Goga jako ostatnia część składowa tego systemu rzeczy, która zasługuje na unicestwienie. Narody te, pozbawione wówczas swych starodawnych tradycyjnych religii, usuną Boga ze swych umysłów i będą uważać, że Jehowa nie istnieje. Jehowa będzie więc zmuszony dać się im poznać jako rzeczywisty, istniejący Bóg. Jak tego dokona? Okaże swoją świętość przed ich oczami podczas starcia z ich niewidzialnym głównodowodzącym, Gogiem z Magog. W ten sposób udowodni, że nie wolno Go bezcześcić. 30. Jak Jehowa już wcześniej dowiódł, że wiedział z góry o przyszłym ataku Goga, i co w związku z tym uczynił dla swego ludu? 30 Jehowa ‚obwieszcza od początku to, co ma przyjść, i naprzód to, co się jeszcze nie stało’ (Izajasza 46:10). Dlatego nie zaskoczy Go zbliżający się atak Goga z Magog. Daje tego dowód przez to, że nie pozostawia oddanych Mu świadków na ziemi bez przygotowania na ten końcowy atak ze strony wrogich sił dowodzonych przez Szatana Diabła. Potwierdzeniem tego są dalsze słowa Jehowy skierowane do Goga z Magog: „Tak mówi Jahwe Pan: Ty jesteś przecież tym, o którym w dawniejszych czasach mówiłem przez moje sługi, proroków Izraela, którzy wtedy [w tamtych dniach — latach, NW] przepowiadali, że sprowadzę cię na nich.” — Ezechiela 38:17. ZWOŁYWANIE ZIEMSKICH HORD PODPORZĄDKOWANYCH GOGOWI 31. Czego nie powinni mniemać o ataku Goga członkowie namaszczonego ostatka Izraela duchowego, i jak Jehowa ich od tego powstrzymał? 31 Jehowa mówił o Gogu z Magog nie tylko za pośrednictwem swych proroków z dawnych dni i lat, ale też słusznie przypomniał o tym osobniku za pośrednictwem Ezechiela. Wiedząc, jak powstał Szatan Diabeł, który objął rolę Goga z Magog, i jakimi pobudkami się kieruje, Jehowa wie również, jaki będzie koniec drogi Szatana jako Goga z Magog. Wie, że będzie to w końcu oznaczać otwartą walkę między Nim a Szatanem Diabłem, to jest Gogiem. Chroni członków ostatka swego duchowego ludu izraelskiego przed mniemaniem, że starożytne proroctwa o Gogu nie dotyczą ich jako chrześcijan, przepowiadając końcowe posunięcia Szatana, czyli Goga, w ostatniej księdze Biblii, to jest w Apokalipsie. Właśnie w Księdze Apokalipsy 16:12-16 czytamy w związku z przedostatnią plagą: 32, 33. Jak Jehowa przepowiada w Apokalipsie 16:12-16 ostatnie posunięcia Szatana Diabła? 32 „A szósty [anioł] wylał swą czaszę na rzekę wielką, na Eufrat [nad którym leżał pierwowzór Babilonu Wielkiego]. A wyschła jej woda, by dla królów ze wschodu słońca droga stanęła otworem. 33 „I ujrzałem wychodzące z paszczy Smoka i z paszczy Bestii, i z ust Fałszywego Proroka trzy duchy nieczyste [trzy nieczyste inspirowane wypowiedzi, NW] jakby ropuchy; a są to duchy czyniące znaki — demony [wypowiedzi inspirowane przez demony i wykonują znaki, NW], które wychodzą ku królom całej zamieszkanej ziemi, by ich zgromadzić na wojnę w wielkim dniu wszechmogącego Boga (...) I zgromadziły ich na miejsce, zwane po hebrajsku Har-Magedon.” 34. Kogo wyobraża Smok, Bestia i Fałszywy Prorok, i dlaczego można powiedzieć, że Szatan panuje nad światowym systemem politycznym? 34 Występujący tu symboliczny Smok został utożsamiony z Szatanem Diabłem, który teraz, po wyrzuceniu go z nieba, odgrywa rolę Goga z Magog (Apokalipsa 12:3, 4, 7-12). Symboliczną Bestią jest cały szatański światowy system polityczny, któremu ten Smok dał „swą moc, swój tron i wielką władzę” (Apokalipsa 13:1, 2). Symbolicznym Fałszywym Prorokiem jest pewna część tego światowego systemu politycznego, którą wyobraża dwurożna bestia doprowadzająca do powstania politycznego „obrazu” pierwszej bestii, żeby ludy oddawały mu cześć. Okazuje się więc, że owym „Fałszywym Prorokiem” jest dwuczłonowe mocarstwo światowe złożone z Wielkiej Brytanii i Ameryki, zaś politycznym „obrazem” jest dzisiejsza Organizacja Narodów Zjednoczonych jako międzynarodowa organizacja na rzecz światowego pokoju i bezpieczeństwa. Z tego wynika, że ta światowa organizacja polityczna, włącznie z anglo-amerykańskim dwuczłonowym mocarstwem światowym, otrzymała swą moc, swój tron i swą władzę od Smoka, Szatana Diabła, który panuje niewidzialnie nad całym systemem politycznym. 35. Na co zgromadzają królów ziemi te inspirowane wypowiedzi wychodzące z paszczy Smoka, i kiedy nastanie „wielki dzień” tej wojny z wszechmogącym Bogiem? 35 Podobna ropusze „inspirowana wypowiedź” wychodząca z paszczy Smoka jest skierowana ku „królom całej zamieszkanej ziemi”; ci królowie stanowią więc cały światowy system polityczny pod władzą Szatana Diabła, to jest Goga. Dokąd owa „inspirowana wypowiedź”, wspierana przez „inspirowane wypowiedzi” pochodząca od „Bestii” i od „Fałszywego Proroka”, prowadzi wszystkich tych politycznych królów ziemi? Na wojnę z „wszechmogącym Bogiem”. „Wielki dzień” tej wojny nastanie wówczas, gdy symboliczny Smok, Gog z Magog, przypuści atak na duchowy „Izrael Boży”. W Apokalipsie 16:16 nie nazwano „miejsca” stoczenia tej wojny „krajem Izraela”, tylko Har-Magedonem; jednakże hebrajska nazwa Har-Magedon niewątpliwie wskazuje na sytuację światową związaną z tym krajem. — Zobacz Joela 4:9-17 (w Gd 3:9-17). 36. Przeciw komu jeszcze skierowane są działania wojenne, prowadzone z Jehową i ostatkiem Jego Izraela duchowego, i po zniszczeniu czego ta wojna będzie dalej trwała? 36 Agresywne działania Goga i jego międzynarodowych hord są skierowane nie tylko przeciw krajowi przywróconego ludu Jehowy, lecz także przeciw jego Królowi, którego Jehowa nazywa ‚sługą swoim, Dawidem’ (Ezechiela 34:23, 24; 37:22-25). Jest nim wyniesiony na tron Jezus Chrystus, umiłowany Jehowy, Mesjański Potomek króla Dawida. A zatem wojna z Jehową i przywróconym ostatkiem Jego Izraela duchowego oznacza też nieuniknioną wojnę z ustanowionym przez Jehowę mesjańskim Królem, który objął w niebie władzę królewską nad przywróconym ostatkiem Izraela duchowego. W siedemnastym rozdziale Apokalipsy przedstawiono proroczo następującą kolejność wydarzeń: Zanim polityczny „obraz”, którym obecnie jest Organizacja Narodów Zjednoczonych (ósme mocarstwo światowe), odejdzie „na zagładę”, państwa, które są członkami tej Organizacji, zniszczą wielką „Nierządnicę” religijną, Babilon Wielki. Wszystkich władców politycznych wyobraża dziesięć rogów tego „obrazu” Bestii, i odnośnie do nich Apokalipsa 17:12-14 przepowiada: 37. Jak w Apokalipsie 17:12-14 opisano wojnę tych władców politycznych, i jaki będzie jej wynik? 37 „A dziesięć rogów, które widziałeś, to dziesięciu jest królów, którzy władzy królewskiej jeszcze nie objęli, lecz wezmą władzę jakby królowie na jedną godzinę wraz z Bestią [ósmym mocarstwem światowym]. Ci mają jeden zamysł, a potęgę i władzę swą dają oni Bestii. Ci będą walczyć z Barankiem [złożonym kiedyś w ofierze Jezusem Chrystusem], a Baranek ich zwycięży, bo Panem jest panów i Królem królów — a także ci, co z Nim są: powołani, wybrani i wierni”. — Zobacz Apokalipsę 19:11-21. JAK JEHOWA ODEPRZE ATAK GOGA 38. O co walczy Jezus Chrystus, i dlaczego zgodnie z tym w sprawozdaniu Ezechiela nie ma o Nim żadnej wzmianki? 38 W rzeczywistości jednak Jezus Chrystus nie walczy przede wszystkim o swój niebiański tron, tylko o usprawiedliwienie zwierzchnictwa Jehowy nad całym wszechświatem, jak również o uświetnienie imienia Jehowy. Aby jednak chwała przypadła temu, komu się głównie należy, słusznie Jehowa nic nie wspomina o tym panującym Królu, ‚słudze moim Dawidzie’, gdy przepowiada Gogowi, co uczyni, będąc sprowokowany do wojny wyzywającym atakiem Goga z Magog. Jehowa mówi: 39. Co według wypowiedzi Jehowy wydarzy się w „kraju Izraela”, gdy Jehowa zostanie sprowokowany do wywarcia gniewu? 39 „Ale w dniu, w którym przybędzie Gog do kraju Izraela — wyrocznia Jahwe Pana — gniew mój we Mnie zapłonie. I w uniesieniu moim, w ogniu mego gniewu, mówię to: Zaiste, w owym dniu przyjdzie wielkie trzęsienie ziemi na kraj Izraela. Przede Mną będą drżały ryby morskie i ptaki w powietrzu, zwierzęta polne i wszystkie zwierzątka naziemne, i wszyscy ludzie, którzy są na ziemi. Góry się rozpękną, skały [strome drogi, NW] się zapadną i wszystkie mury runą na ziemię.” — Ezechiela 38:18-20. 40. Co wywoła gwałtowne oburzenie Jehowy, i o posiadaniu jakiej władzy będą wtedy świadczyć Jego wyrażenia? 40 Gog i jego zmilitaryzowane hordy przypuszczą niczym nie usprawiedliwiony atak na lud, który zaznaje pomyślności duchowej i otrzymał od Boga prawo do miejsca na ziemi oraz do pełnej wolności wielbienia żywego i prawdziwego Boga. Wywoła to u Suwerennego Pana Jehowy gwałtowne oburzenie i ognisty gniew. Do skarcenia takiego diabelskiego postępowania użyje wyrażeń świadczących o tym, że jako Stwórca ma władzę nad ziemią oraz nad wszystkimi siłami, które działają w jej otoczeniu. 41. Gdzie ma nastąpić przepowiedziane trzęsienie ziemi, i co będzie przemawiać za tym, że jego sprawcą jest Jehowa? 41 Ziemia miała się zatrząść w tym rejonie kraju, do którego wtargnąłby Gog i jego nacierające siły zbrojne. Podczas rzeczywistego ataku, do którego Gog ruszy w przyszłości, jego grabieżcze hordy znajdą się wszędzie na ziemi, gdzie tylko chrześcijańscy świadkowie Jehowy wielbią w sposób pokojowy swego Boga. Ponieważ wszystkie hordy Goga mają odczuć to trzęsienie ziemi, więc musi ono mieć zasięg globalny. Jeżeli góry mają się rozpęknąć i skały zapaść, to trzęsienie ziemi musi być bardzo gwałtowne, największe w dziejach ludzkości. Ufnie poczekamy, żeby zobaczyć jak będzie wyglądać to powszechne, przerażające trzęsienie ziemi. Fakt, iż zgodnie z Boską zapowiedzią zbiegnie się ono z inwazją Goga, przemawia za tym, że jego sprawcą będzie Jehowa w swoim gniewie i uniesieniu. 42. Za jaką broń chwyci Gog, jak Jehowa się odwzajemni, i dlaczego świadkowie Jehowy nie będą mieć w tym żadnego udziału? 42 Zdesperowany Gog chwyci za „miecz” prowadzenia wojny z przywróconym przez Jehowę ostatkiem Izraela duchowego i „wielką rzeszą” ich współwyznawców, w związku z czym Jehowa odwzajemni mu się tym samym. Pokojowo usposobieni świadkowie Jehowy na ziemi nie dobędą „miecza” przeciw hordom Goga; uczyni to Jehowa. To będzie Jego walka. I dopiero wtedy narody obecnego świata zaawansowanego pod względem naukowym ujrzą Go w walce — co do tego nie będą mieć żadnych wątpliwości. A jak On potrafi walczyć! Posłuchajmy, jak opisuje swoją taktykę i swoje działania wojenne: 43. Jak Jehowa postąpi z mieczami hord Goga, jakimi siłami natury będzie się sądził z Gogiem, i co uczyni dla siebie? 43 „Przywołam miecz przeciw niemu w obronie wszystkich moich gór — wyrocznia Pana Jahwe. Miecz każdego zwróci się przeciw swemu bratu. Osądzę go przez zarazę i krew. Ześlę ulewę i kamienie gradowe, ogień i siarkę spuszczę na niego, na jego oddziały i na liczne ludy, które będą z nim. Okażę się wielkim i świętym. Dam się poznać licznym narodom i poznają, że Ja jestem Jahwe.” — Ezechiela 38:21-23, Poz. 44. Jakie nowoczesne środki bojowe wszystkich zmilitaryzowanych narodów prześcignie Jehowa? 44 W tym momencie wkraczamy na pole bitewne Har-Magedonu. Toczy się „wojna wielkiego dnia Boga Wszechmocnego”! (Apokalipsa 16:14, 16, NW; 19:11-16, 20, 21). Za broń wojenną posłużą Jehowie siły przyrody: powodzie spowodowane oberwaniem się chmur, grad kamieni, których wielkość nie została określona, deszcze ognia i siarki — wszystko to wyzwoli więcej niszczycielskiej energii niż jej tkwi w całej energii jądrowej, którą narody trzymają w pogotowiu w postaci mnóstwa bomb zmagazynowanych na wypadek trzeciej wojny światowej. Wszystkie naukowe wynalazki z dziedziny prowadzenia wojny bakteriologicznej i chemicznej zostaną prześcignięte przez szalejącą zarazę, którą Jehowa może ich dotknąć i która potrafiła w ciągu jednej nocy i na jednym miejscu uśmiercić 185 000 ludzi (2 Królewska 19:35, 36). Te narody są chciwe krwi chrześcijańskich świadków Jehowy, ale będą pić własną krew, gdy je spotka gwałtowna śmierć. 45. Gdzie wybuchnie panika, z jakim skutkiem dla tych, których ogarnie, i co Jehowa uczyni jako Sędzia? 45 Panika — powszechna panika poza szeregami chrześcijańskich świadków Jehowy! Hordy Goga ogarnie zamęt. Zamiast strzec jedności, aby pobić czcicieli Jehowy jako swoje ofiary, obrócą miecze na własne szeregi: brat będzie walczył z bratem, ale nie jeden religiant z drugim religiantem, tylko radykał z radykałem, ateista z ateistą, anarchista z anarchistą, nihilista z nihilistą. Na tych, którzy nie zginą w tej samobójczej wojnie prowadzonej we własnych szeregach, Jehowa dokona egzekucji, jak gdyby się z nimi sądził, stosując przeciw nim wszelkie nadprzyrodzone środki, żeby unicestwić wszystkich przeciwników swej wszechświatowej suwerenności. Musi zostać usprawiedliwiony w czasie tego Sądu. 46. W jaki sposób, i na jaką skalę „wielki ucisk” osiągnie punkt szczytowy? 46 Wszechmocny Bóg stanie się tym samym bardzo żywy dla wszystkich narodów i ludów podlegających godnej pożałowania władzy Goga. Bóg, który za dni Noego spowodował powszechny potop, znowu przystąpi do działania na skalę globalną w swoim ‚dniu sądu i zguby bezbożnych ludzi’ (2 Piotra 2:5; 3:6, 7, 10-12). „Wielki ucisk”, który spadnie na ten światowy system rzeczy, osiągnie punkt szczytowy i zginą w nim ostatnie ślady niezbożnego systemu rzeczy, ponieważ zostanie unicestwione całe społeczeństwo ludzi lekceważących Boga. 47. W jakim znaczeniu Jehowa uświęci się na oczach wszystkich narodów, i co te narody poznają, zanim je dosięgnie zagłada? 47 Na oczach wszystkich narodów podległych Gogowi z Magog Jehowa okaże w ten sposób swoją wielkość, dając się poznać jako Największy pośród wszystkiego, co żyje. Uświęci siebie, dając dowody, że jest święty i że nie odnosi się z sympatią do żadnej cząstki tego niezbożnego systemu rzeczy. Da się poznać w inny sposób niż z kart Biblii Świętej. Uparte narody, podporządkowujące się Gogowi, będą zmuszone przyznać, że taką katastrofę światową mógł spowodować jedynie Ten, kto ją przepowiedział i kto przed nią ostrzegał. Stojąc w obliczu zagłady z Jego ręki, jeszcze zanim ona ich dosięgnie, zrozumieją, co miał na myśli, kiedy mówił: ‚Poznają, że ja jestem Jehowa’. [Przypisy] ^ ak. 1 Webster’s New International Dictionary of English Language, wydanie II (1943) mówi o Gogu: „Władca Magog. Ezechiela XXXVIII. 2.” Zobacz jednak artykuł pt. „Atak ze strony Goga z Magog” opublikowany w Strażnicy w roku 1954. ^ ak. 6 Cyclopaedia M’Clintocka i Stronga, tom V, str. 620, szp. 1. [Pytania do studium]

w słowach boga skierowanych do noego